Al la enhavo

Trejnado en korektado aŭ daŭrigo de "Neĝulino"

de Terurĉjo, 2007-julio-26

Mesaĝoj: 3

Lingvo: Esperanto

Terurĉjo (Montri la profilon) 2007-julio-26 21:29:38

Dua parto.

Tio, ke ŝi restis vivanta, apartenas al fantasiema hazardo, kaj senĥalte reas ekde tia momento, kiam homo unue levigis en aero. Homoj elfalis el flugilo de kvin kilometra alteco kaj sukcesis fali sur kruta negigita deklivo au sur suproj de pinoj, ricevite nur … grataĵojn kaj batbluojn.
Ni alportis ŝin en kutro, ŝi estis en ŝoko, kaj doktoro Streŝnij ne permesis al mi depreni de ŝi helmon, kvankam ĉio el mi komprenis, ke, se ni ne helpos, ŝi povos morti. Doktoro pravis. Ni ne scias konsistaĵojn de ilia atmosfero kaj ne sciis, kiaj mortigantaj por ni sed sendanĝeraj por ŝi virusoj bonfartas sur ŝiaj blankaj brilaj, kurte tonditaj haroj.
Nun devas diri, kiel aspektas ĉi-junulino kaj kiam antautimoj de doktoro vidiĝis al mi pligrandigitaj kaj eĉ neseriozaj. Ni kutimiĝis al danĝero kun estaĵoj, neagrablaj por niaj okuloj. Ankoraŭ en dudeka jarcento unu psikologo konfirmigis, ke li povas proponi fideblan ekzamenon por kosmonaŭto, foriranta al distaj planedoj. Oni devas nur demandi lin, kion li faros, se li renkontos sesmetran fiaspektan araneon.
Unua, instinkta reakcio de ekzamenatulo estis deziro preni blasteron:: kaj enigi en araneo tutan ŝargon. Sed araneo povus evidentigi vaganta unusole loka poeto, funkcianta ankaŭ kiel certa sekretario de volontula societo de protektado etaj birdoj kaj lokustoj.
Atendi insidon de flanko de subita junulino, kies longaj okulharoj ĵetis ombron sur palaj teneraj vangoj, kun ĉia rigardo sur vizaĝo ŝia ĉiu el ni kaptis nevenkebla deziro vidi kiel koloras okuloj de ŝi, atendi de ci-junulino insidon, eĉ en vido de virusoj, estis malhonore por viroj.
Tion el neniu diris, kaj mi ne diris ankaŭ, sed mi havis impreson, ke doktoro Streŝnij sentis sin malgranda fluo, oficisto, kiu pro litero de instrukcio rifuzas al senhelpema vizitanto.
Mi ne vidis, kiel doktoro dezinfektis maldiketajn sondilojn, por enmeti gin tra ŝtofo de skafandro kaj preni specimenton de aero. Kaj ne sciis, kiaj rezultoj de liaj klopodoj, okaze ke ni denove foriris al eks-ŝipo, por penetri en ĝi kaj denove trovi miraklon - ankoraŭ iun, restinta vivanta. Tio ĉi estis sensenca okupo - el vico de sensencaj okupoj, kiajn oni ne rajtas cesi, ne finiginte.
- La afero estas malbona,- diris doktoro. Ni ekaŭdis liajn vortojn, kiam provis enigi en ŝipo. Tio ĉi estis malfacile, tiam ĝia cifita muro pendiĝis super ni, kiel futbola pilko super muŝoj.
- Kio estas kun ŝi? - demandis ni.
- Ŝi ankoraŭ vivas, - diris doktoro,- sed ni nenion helpos al ŝi. Ŝi estas Neĝulino.

Terurĉjo (Montri la profilon) 2007-julio-26 21:35:16

La tria parto.

Nia doktoro estas inklina al poeziaj komparoj sed ĝia travidebleco ne ĉiam komprenebla al oni nedediĉitaj.
- Ni kutimiĝis - daŭridis doktoro, kaj, kvankam lia voĉo sonoris en miaj kapaudiloj, simile li turniĝis al mi, mi sciis, ke diras li plejparte por oni aliaj, kiuj ĉirkaŭas lin en kajuto de kutro. Ni kutimiĝis, ke bazo por nia vivo servas akvo. Por li - amoniako.
Signifo de liaj vortoj atingis min tuj. Aliajn - ankaŭ.
- Ĉe surtera premo, - diris doktoro, - amoniako bolas ĉe minus 33, kaj frostiĝas ĉe minus 78 gradoj.
Tiam ĉio estas evidenta.
Kaj tiam en kapaudiloj estis silento, mi imagis, kiel ili rigardas junulinon, fariginta por ili fantomo, kiu povas transformigi en nubo de vaporo, nur ŝi provu forpreni helmon…
Navigisto Baŭer rezonis laŭte, ne siatempe demontrante erudicion:
- Teorie ĝi estas prognozebla. Atoma pezo de molekulo de amoniako - 17, de akvo - 18. Varmokapacito de ĝi ambaŭ estas preskaŭ sama. Amoniako tiel same facile, kiel akvo, perdas jonon de hidrogeno. Ĝenerale, universala solvilo.
Mi ĉiam envias al homoj, kiuj ne necesas informiĝi en informlibro por trovi informon, kia neniam utiligos. Preskaŭ neniam.
- Sed se malaltaj temperaturoj amoniakaj albumenoj estos tro stabilaj, - kontraŭis doktoro, simile ke junulino estis nur teoria konstruo, modelo, naskiĝita en imago de Gleb Baŭer.
Neniu al li respondis.
Ni dum unu kaj duono de horo trapenetradis laŭ disiĝita ŝipo antaŭ kiam ni trovis nedifektitajn balonojn kun amoniaka miksaĵo. Tio estis sufiĉe pli malgranda miraklo ol tio, kio okazis antaŭe.
Mi alvenis hospitaon, kiel ĉiam, tui post vaĉo. En hospitalo fiodoris amoniako. Senprofita estis batalado kontraŭ ĝia forfluado.
Doktoro sektone tusis iomete. Li sidis ĉe longa vico de retortoj, provglasetoj kaj balonoj. For de iaj el ĝi tiriĝis tuboj kaj tubetoj kaj kaŝiĝis en muro. Super ronda fenestro nigris malgranda krada rondo de maŝintadukilo.

Terurĉjo (Montri la profilon) 2007-julio-26 21:39:06

La kvara parto.

Mi procedis ĉirkau kvardek minutojn antaŭ alvenis Baŭer, kunprenos lian diktofonon kaj komencis turmenti Neĝulinon per senfinaj demandoj. “Kiel ĉe vi estas tio”? “Kiel ĉe vi estas alio”? “Kaj kiel en viaj kondiĉoj jena reakcio”?
Neĝulino ridinde mokimitis Baŭer’on kaj ĉagrenis al mi:
— Mi ja ne estas biologisto. Mi povas misi, kaj poste estos maloportune…
Mi kunportos al ŝi pentraĵojn kaj fotojn de homoj, urboj kaj plantoj. Ŝi ridis, demandis min pri detaloj, kiaj por mi similis ne esencaj kaj eĉ ne necesaj. Kaj poste ŝi subite cesis demandojn kaj ekrigardis ien preter mi.
— Kio okazis?
— Mi enuas. Kaj timas.
— Mi nepre alportos vin hejmen.
— Mi ne pri tio timas.
Kaj je sama tago ŝi demandis min:
— Ĉu vi havas bildeton de junulino?
— De kia junulino?
— Kia atendas vin hejme.
— Min neniu atendas.
— Malvero, — diris Neĝulino. Ŝi povis esti terure kategoriema. Plejparte, se ŝi pri ion ne kredis. Ekzemple ŝi ne kredis pri rozoj.
— Kiam vi ne kredas al mi? Neĝulino nenion respondis.

…Nubo flosanta super maro, fermis sunon, kaj ondoj
ŝangis koloron — fariĝis fridaj kaj grizaj, nur plej proksima al bordo akva strio trabumis verdkolore. Neĝulino ne povis kaŝi ŝiajn pensojn kaj humoron.
Se ŝi bonhumoris, okuloj ŝiaj estis bluaj eĉ
violkoloraj. Sed ĝi tuj senkoloriĝis, prenis grasecon, kiam ŝi tristis, kaj verdiĝis, kiam ŝi koleris.
Mi ne devus vidi ŝiajn okulojn. Kiam ŝi malfermis ĝin unue je rando de nia ŝipo, ŝi doloremis.
La okuloj estis nigraj, senfundaj, kaj ni nenion povis fari por helpi
al ŝi, ĝis kiam rekonstruis parteton de laboratorio. Ni hastis tiel, kvazaŭ ŝipo nia povus ĉiumomente eksploriĝi. Kaj ŝi silentis. Nur post pli ol tri horoj ni sukcesis alporti ŝin en laboratorio, kaj doktoro, restite tie, helpis al ŝi forpreni helmon.
--------------------------------------------
Se vi, estimataj gesinjoroj, ekinteresiĝis pri la rakonto kaj korektado, mi daŭrigos.

Reen al la supro