Al mia hundĉjo mian hodiaŭan poemon mi verkis!

Al mi mankas la kareso per viaj hundpiedoj,
La ŝvingado de via kolligilo,
La maniero kiel vi kapturniĝis al mi,
Estas delektinde vin sekvi!
La senspaciĝo apud mia piedo,
La hejma senbruo,
Kvazaŭ hejmiĝi enigas idomanieran tristecon en min!
Miaj palpebroj malleviĝas, kaj kvankam miaj okulgloboj ne plu estas ricevantaj de ekstera lumo, via vizaĝbildo venas al mi per mensa pentrado!
La motivo de via simpatia vostŝvingado, kaj ĝentila tuŝetado per viaj molaj feloj por ke, mi povu min dormigi sub la fulmotondro estis amdonema!
Ve al vi, mia karuleto, al mi vi fantazian amuzkampon prezentis, plena je feoj, kiuj flirtis ĉe la restadejo de mia animo!
Vin mi previzore adiaŭas! Mia koro estas plena je buntaj floroj kiujn mi okulas tra ia delikata vualo!