Jen estas pragreka mito de kreado. Mi tradukis de angla versio verkita de Ralph F. McCarthy. Mi metas vortliston de interesaj kaj malfacilaj vortoj post la rakonto. Bonvolu plibonigi mia malklarajn kaj malbonajn frazojn. Koran dankon!

---

Gaio kaj Urano

Unue, estis nur ĥaoso - oscedanta malpleno - kaj nigre flugila Nokto. Tiuokaze, Nokto naskis arĝentan ovon. La ovo rompiĝis duone, kaj Amo elsoris per flugiloj oraj.

La malsupra duono de la ovoŝelo estis Gaio, aŭ Patrino Tero; la supra duono estis Urano, la Ĉielo. Amo kunigis ilin. Urano rigardis malsupre al Gaio, kaj sciiĝis ke ŝi belas. Li volis kunigi kun ŝi, por fraji vivon. Li pluvis ŝiajn fruktodonajn valojn per pura akvo, kaj ŝi rezultigis herbon, arbojn, florojn, birdojn, kaj bestojn.

Inter la unuaj idoj de Gaio estis la Cent-Manaj Estaĵoj, kiuj havis kvindek kapoj po, kaj la Cikopoj - sovaĝaj, unu-okulaj gigantoj de grandaj fortoj. Urano malamis tiujn monstrajn estaĵojn, kaj kvankam Gaio protestis, li foririgis ilin al la Submondo.

La post-naskatoj estis la Titanoj, dekdu allogaj infanoj - ses fratoj kaj ses fratinoj. Urano plaĉiĝis pri ilin.

Tamen Gaio plu funebris pro la idoj ke ŝi perdis. Unufoje ŝi kunigis la Titanojn. "Mia infanoj," ŝi diris, "via patro traktis min malbone. Li estas senbrida tirano. Mi petas vin venĝu je li."

Ĉiu timis spiti ilian patron. Ĉiu, krom Kronuso, la plej juna. Li malamis Urano, kaj votis venĝi.

Ĉinokte, dum Urano kovris la Tero per mallumo, Kronuso alrampis malantaŭ lin tenante falĉileto. Ekkaptante la seksorganoj de lia patro per sia maldekstra mano, li fortranĉis ilin per la falĉileto, kaj ĵetis ilin en la maron.

"Kion ci faris, mia filo?" kriis Urano.

"Mi detruis cin, Patro."

"Ja," ĝemis Urano malforte. "Kaj tiel, mi profetas, unu el cia propraj filoj konkeros cin."

---

oscedi
ŝelo
kunigi
fraji
fruktodona
foririgi
funebri
trakti
senbrida
spiti
voti
ekkapti
fortranĉi
detrui
ĝemi
profeti
konkeri