Съобщения: 12
Език: English
sudanglo (Покажи профила) 16 март 2013, 13:04:08
I'm currently reading Religion for Atheists by the philosopher Alain de Botton. It is beautifully argued and written. I think it is a really important book too. Anyway I've chosen a passage from it that is not too difficult, but presents some challenges.
Attempting to prove the non-existence of God can be an entertaining activity for atheists. Tough-minded critics of religion have found much pleasure in laying bare the idiocy of believers in remorseless detail, finishing only when they felt they had shown up their enemies as thorough-going simpletons or maniacs.
Though this exercise has its satisfactions, the real issue is not whether God exists or not, but where to take the argument once one decides that he evidently does not.
The premise of this book is that it must be possible to remain a committed atheist and nevertheless find religions sporadically useful, interesting and consoling - and be curious as to the possibilities of importing certain of their ideas and practices into the secular realm.
Aubright (Покажи профила) 16 март 2013, 13:14:56
Tempodivalse (Покажи профила) 16 март 2013, 16:19:41
This is what I came up with after a few minutes. (I might come back and touch it up later when I have more time.)
- - - -
Penadi pruvi la neekzistecon de Dio povas esti amuza ago por ateistoj. Fortanimaj kritikuloj de religio trovas multan plezuron nudigi la idiotecon de kreduloj per senkontriciaj detaloj, ĉesante nur kiam ili sentas ke ili ŝajnigis siajn malamikojn fundaj simpluloj aŭ maniuloj.
Kvankam tiu ĉi ekzercado povas onin kontentigi, la plej grava afero ne estas, ĉu Dio ekzistas aŭ ne, sed la demando: kien oni sekvu l' argumenton kiam oni decidas ke li evidente ne ekzistas?
La premiso de tiu ĉi libro estas ke oni devas povi resti tutanime ateisto sed samtempe trovi religiojn foje utilaj, interesaj kaj trankviligaj - kaj esti scivolema pri la ebleco importi kelkajn el iliaj ideoj kaj kutimoj en la sekularan sferon.
(EDIT: "kurioza" chaned to the more appropriate "scivolema". Those silly falsaj amikoj ...)
EldanarLambetur (Покажи профила) 17 март 2013, 12:59:10
Peni pruvi la neekzistecon de Dio estas okaze amuza agado por sendiuloj. Malmolanimaj kritikuloj kontraŭ religio trovas multan plezuron nudigi senkontricie detale la idiotecon de kredantoj, ĉesante nur kiam ili sentas ke ili konigis siajn malamikojn esti ĉiel simpluloj kaj maniuloj.
Kvankam tiu ekzerco povas onin kontentigi, la efektiva afero ne estas ĉu aŭ ne Dio ekzistas, sed, kien porti la disputon kiam oni decidas ke li evidente ne ekzistas?
La premiso de tiu ĉi libro estas ke devas ebli resti engaĝiĝinta sendiulo kaj tamen trovi religiojn sporade utilaj, interesaj, kaj konsolaj - kaj esti scivola pri la ebleco importi de ili specifajn ideojn kaj kutimojn en la sekularujon.
etala (Покажи профила) 17 март 2013, 19:02:13
Attempting to prove the non-existence of God can be an entertaining activity for atheists. Tough-minded critics of religion have found much pleasure in laying bare the idiocy of believers in remorseless detail, finishing only when they felt they had shown up their enemies as thorough-going simpletons or maniacs.Here's my attempt, without looking at Tempodivalse's:
Though this exercise has its satisfactions, the real issue is not whether God exists or not, but where to take the argument once one decides that he evidently does not.
The premise of this book is that it must be possible to remain a committed atheist and nevertheless find religions sporadically useful, interesting and consoling - and be curious as to the possibilities of importing certain of their ideas and practices into the secular realm.
Provi pruvi, ke la Dio ne ekzistas povas amuzi ateistojn. Kritikantoj de la religio trovas multe da plezuro en rigora, senkompata, kaj detala evidentigo, ke la kredantoj estas stultaj. La kritikantoj ĉesigas nur sentante, ke ili evidentigis trosimplecon aŭ frenezecon de la malamikoj.
Kvankam tia ekzercado iom satigas siamaniere, la vera pridiskutindaĵo ne estas ĉu la Dio ekzistas, sed kien gvidi la disputadon konstatinte neekziston de la Dio.
Ĉi tiu libro tezas, ke certe eblas esti senduba ateisto kaj tamen foje trovi religiojn utilaj, interesaj, kaj konsolaj, kaj demandi al si pri la eblo porti kelkajn iliajn ideojn al eksterreligiaj kampoj.
sudanglo (Покажи профила) 18 март 2013, 09:27:10
The first is the desirability of preserving the tone of the original over a more literal translation.
The second is the choice of vocabulary. In many places there is a choice between a compounded form and a more 'naturalisma' usage. For example sendiuloj versus ateistoj, or ne-religia versus sekulara, foja versus sporada.
In line with the principle of conservation of the polemic force of the original, I quite like 'la kretenaĵoj de la kredantoj' for idiocy of the believers
orthohawk (Покажи профила) 18 март 2013, 13:03:06
Aubright:I won't be competing considering my insufficient knowledge of Esperanto, but I would like to say I thoroughly enjoy your choice of literature.sure, if you like insulting, adolescent, ad hominem-filled polemics........
chrisim101010 (Покажи профила) 18 март 2013, 13:22:22
Du temoj tuj vidiĝas.
Unue estas la emo konservi signifo anstataŭ pli laŭvorta traduko.
Due estas la decido de la vortaro. Multaj lokoj estas decido inter kunmetaĵo kaj pli naturalisma uzado. Ekzemple, sendiuloj kaj ateistoj, aŭ ne-religia kaj sekulara, foja kaj sporada.
?????????????? WTF ?????????????? Mi ŝategas 'la kretenaĵoj de la kredantoj' pri la stultaĵaj de la kredantoj
Holy crap
That was harder than i thaught. I have learnt a new english word for today though. I would really like to know how other people translate that incredible "polemic force" line sudanglo (Покажи профила) 18 март 2013, 14:39:23
sudanglo (Покажи профила) 18 март 2013, 14:48:05