Greetings, fellow Esperantists!

I am currently in the process of (sporadically) translating De Profundis, a letter written by Oscar Wilde during his time in jail, into Esperanto. The text, in typical Victorian fashion, contains many flourishes and metaphors and uses a wider variety of words than is typically used today. As such, I have found it a particularly challenging text for translation, and in many places there is no way to make a fully satisfactory rendition into EO.

So, in the spirit of previous translation challenges on this forum, I would like to present snippets of the letter here for others to try their hand at. (If anyone's interested, I can share a link to my own online translation, which is still in progress.)

In particular, I'm interested in this paragraph:

For us there is only one season, the season of sorrow. The very sun and moon seem taken from us. Outside, the day may be blue and gold, but the light that creeps down through the thickly-muffled glass of the small iron-barred window beneath which one sits is grey and niggard. It is always twilight in one's cell, as it is always twilight in one's heart. And in the sphere of thought, no less than in the sphere of time, motion is no more. The thing that you personally have long ago forgotten, or can easily forget, is happening to me now, and will happen to me again to-morrow. Remember this, and you will be able to understand a little of why I am writing, and in this manner writing. . . .

I gave it a try. Feel free to correct any mistakes.

Here we go:

Por ni estas nur unu sezono, la sezono de malĝojo.
La vera suno kaj luno ŝajnas preniĝi de ni.
Ekstere la tago povus esti blua kaj ora, sed la lumo, kiu rampas suben tra la densedampita vitro de malgranda ferobarita fenestro, sub kiu oni sidas, estas griza kaj avara.
Estas ĉiam krepusko en onia ĉelo, ĉar estas ĉiam krepusko en onia koro.
Kaj en la sfero de penso, ne pli malmulte ol en la sfero de tempo, ne estas movo plue.
La afero, kiun vi persone forgesis antaŭ longe aŭ oni facile povas forgesi, okazas al mi nun kaj okazos al mi denove morgaŭ.
Memoru tiun kaj vi povos kompreni iom da kial mi skribas kaj skribas tiel...

Ĉe ni okazas nur unu sezono, la sezono de malĝojo. Kvazaŭ la suno kaj la luno estis forprenitaj. De la ĝardeno, la taga ĉielo ŝajnas blua kaj ora. Tamen la lumo, kiu falas tra la dika vitro de la eta, fer-barita fenestro, ŝajnas griza, aĉa. Sub tiu fenestraĉo oni sidas. Jen la ĉela lumo estas eterne krepuska, kaj eterne krepuska estas la koro. Movado estas ĉesita, kaj en la sfero de pensado kaj en la sfero de tempo. Tiu afero, kiu vi mem forgesis en la fora pasinteco, aŭ povas facile forgesi, okazas al mi nun, kaj reokazos al mi morgaŭ. Memoru tiujn vortojn, por ke vi povos kompreni iom de ĉi tiu skribado, ĉi tiel skribado.

Tempodivalse:For us there is only one season, the season of sorrow. The very sun and moon seem taken from us. Outside, the day may be blue and gold, but the light that creeps down through the thickly-muffled glass of the small iron-barred window beneath which one sits is grey and niggard. It is always twilight in one's cell, as it is always twilight in one's heart. And in the sphere of thought, no less than in the sphere of time, motion is no more. The thing that you personally have long ago forgotten, or can easily forget, is happening to me now, and will happen to me again to-morrow. Remember this, and you will be able to understand a little of why I am writing, and in this manner writing. . . .

Nur unu sezono, la sezono de malĝojo por ni. Eĉ la suno kaj luno ŝajnas for de ni. Ekstere bluas kaj oras, sed sobiras la lumo tra la dika kaj surda vitro de ferbarita fenestreto, sub kiu oni sidas, iĝas griza, kompatinda. Ĉiam krepuskas en onia ĉelo, kiel ĉiam krepuskas en onia koro. Nenio plu moviĝas, kaj en la pensejo, kaj en la tempejo. La afero, kiun vi mem forgesis antaŭ longe, aŭ povas facile forgesi, okazas al mi nun, kaj denove okazos al mi morgaŭ. Memoru tion, kaj vi povos iom kompreni, kial kaj kiel mi skribas.

I find thickly-muffled an odd image for a window. One muffles for warmth, or for deadening sound (koltuko, dampilo).

The intended idea here is surely that the window doesn't let in much light.

If you want to be fanciful you could say la lumo pene penetras la blinda fenestro.

Onia doesn't seem justified for one's cel and one's heart. Sia will do here (the author is clearly involved). Ĉio sia estas plej ĉarma (Z)

Niggard is more avare ŝparema than kompatinda.

sudanglo:I find thickly-muffled an odd image for a window. One muffles for warmth, or for deadening sound (koltuko, dampilo).

Indeed, prison walls are thick, but so is the glass of this small window to the extent of almost preventing the sound from outside to be heard in the cell.

I do not find the metaphor that bad.

So, “dika kaj surda vitro” may translate “thickly-muffled glass”.

sudanglo:Onia doesn't seem justified for one's cel and one's heart. Sia will do here (the author is clearly involved). Ĉio sia estas plej ĉarma (Z)

In the beginning of the text, the author uses “us” two times ‒ I used ni ‒, further “one” one time ‒ I used oni ‒, and “one’s” two times ‒ I used onia.

This is clearly a stylistic effect by the author made to show the depersonalization process produced by the stay in jail.

First, he uses “us”, which involves him, but afterwards “one” and “one’s” which are clearly impersonal ‒ even though Oscar Wilde does speak about himself.

As a translator, I needed to use oni and onia to follow the author’s intent.

sudanglo:Niggard is more avare ŝparema than kompatinda.

In this case, kompatinda is clearly the meaning involved.

matrix:

sudanglo:I find thickly-muffled an odd image for a window. One muffles for warmth, or for deadening sound (koltuko, dampilo).

Indeed, prison walls are thick, but so is the glass of this small window to the extent of almost preventing the sound from outside to be heard in the cell.

I do not find the metaphor so bad.

So, “dika kaj surda vitro” may translate “thickly-muffled glass”.

It is an odd way to describe a window. My guess is that Wilde's aim in describing the window like that was to make music a metaphor for daylight and freedom, without actually mentioning the word 'music', only to allude to it. In other words, the window cruelly muffled the 'music' coming from outside, which otherwise would have been a source of simple delight in his dire situation.

Another alternative is that 'muffle' and 'stifle' were a bit closer in meaning in those times.