Kiam mi hejminstruis du infanojn antaŭ du jaroj, mi legis rakonton el ilia libro de hinda. La rakonto sin nomas "Dukh ka Adhikar" (Rajto funebri)

En la rakonto, la verkisto sugestas ke eĉ rajto funebri estas privilegio. Li rakontas pri maljuna virino kies sola filo mortis pro serpentmordo. La virino alvenas al sia apudvoja loko la tagon sekvantan, en kiu mortis ŝia sola filo. Oni malbenas la virinon per malbonaj vortoj. Oni akuzas ke ŝia amo de mono estas granda, kaj ŝi ne sentas emociojn naskiĝintajn pro la morto de ŝia sola filo.

Poste, la verkisto rakontas pri alia maljuna virino kies sola filo mortis pro iu kialo. Tiu ĉi maljuna virino ne eliris el ŝia lito por 18 monatoj.

Fine, la verkisto parolas pri la situacioj, en kiuj, ambaŭ virinoj trovis sin. La bofilino kaj nepo de la unua filino malsanis. Ŝi ne havis monon eĉ por manĝi. La dua virino estis unu el la plej riĉaj en la tuta urbo.

Post legi tiun rakonton, oni (almenaŭ mi) ne povas rezisti demandi al si, ĉu vere ekzistas vera malfeliĉo? Aŭ ĉu eĉ esprimo de malfeliĉo estas konsekvenco de socia situacio, en kiu oni sin trovas.

Socio plena da naturaĵoj funebros por longa periodo kaj aspektos kultura, humana, k.t.p. Socio kun manko da naturaĵoj eble ne funebros kaj aspektos al ekstera observanto nekultura, besta, k.t.p.

Ĉu vi konas la Antigone de la Sophokleso?

Ke estas interesa rakonto. Iufoje mi ŝatas malfelicxan rakonton. Mi legis Antigone en gimnazio. Antigone volas la rajton al funebri en ke teatraĵo.
Parolado pri morton faras min volas al diri: Bona sano cxiuj!