Fablo de Azeno
Esperantigita de Abengo

Azenoj estis ne konitaj en Guiĝoŭ, do kuriozulo ŝipŝarge
enportis unu azenon al tie , ĝi troviĝis ne utila, tiel estis
forlasita montobaze.

Tigro rigardis ĝin kiel monstregon, kaj divenis, ke ĝi estas dio.
Kaŝante sin inter arboj, la tigro rigardis ĝin malproksime, sed ne
povis fiksi, kio ĝi estis.

Iun tagon la azeno henis. La tigro sentis timegon kaj forkuris,
pensante, ke la azeno estus mordonta sin.

Post multaj da regardoj apud la azeno tien kaj reen, la tigro sentis
neniun apartan kapablon de la azeno, kaj kutimiĝis laŭgrade je la
azena heno.

La tigro alproksimiĝis al la azeno kaj kurage promenadis antaŭ
ĝin, sed ankoraŭ atako de la azeno ne okasis.

La tigro plue alproksimigis al la azenon, kaj per impeto provokis la
azenon. La azeno kiel koleregis tiel piedbatis la tigron. La tigro
oro tio ĝoje konis: "Tiuspeca nur estas ĝia lerteco". La tigro
salte ekkaptis ĝin, rompis ĝian gorĝon, finmanĝis ĝian viandon,
kaj foriris.

Ho ve! La azeno ŝajnis havi povegon laŭ ĝia korpego kaj ĝia
elsonego. Se ĝi ne montrus ĝian povon, eĉ la bruta tigro dubus
kaj ne aŭdacus ataki ĝin. La fino estis tia, domeĝa!