Ĵurnalistojn ne altiris la studentan balon kion pli ĝuste titoliĝi la dancetaĵo. Sed koŝoj alvenis, kaj triope. Unu, kiu mi scias el televidspektaĵoj, la amabasadestro Teodran, granda, en stria, verŝajne uniforma, plejdo tielsamaj koloroj kun fel... khm, haŭto. Sed du aliajn mi vidis unue. Konsiliisto Korat kun sia filino Rafela. Koŝinoj malofte aperas en la homa teritorio. Kaj ilia junulinojn mi entute antaŭe ne vidis.

Unua parto de la vespero, decidis iĝi spekta, vera balo kun antikvaj valsoj en folkloraj kostumoj. Por demonstrado eliris ne hazardaj homoj, sed nur anoj de la klubo de tradicia danco. Kaj mi priparolis al la ambasadestro, kio post kio pasas, pro kio tiel, kaj kion signifas la movoj. Mia lango jam sekiĝis, de mia parolo pri signifo de ĉia fariĝanta en la balejo. Li aŭdis atente, preskaŭ ne move la nigra-verdajn orelojn kun blanka feleroj interne, fermetis la flavajn okulojn aŭ al mi, aŭ al la dancantajn. Kiam al mi jam entute raŭkiĝis, Jelena el nia grupo alportis pleto kun ia koktelo kaj ĉarme ridetante proponis al ĉiuj. Koŝoj ne drinkis, sed mi ĝojiĝis kaj unumomente findrinkis. Paroli, al iĝis tuj facile, vortoj komencis amase alveni en la kapo kaj la mondo ĉirkaŭe ĝojiĝis. Kaj en la momento mi subite remarkis, ke mi silentis kaj rigardis la etan koŝinon, alievorte, Rafelon. Kaj, rigardi entute estas ion. Propran koloran ŝi havas flavruĝa. La flavruĝa sur la verda estas interesa paro. Oreletoj ankaŭ estas flavruĝetaj. Kaj vestita ŝi en siaj koloroj. La stria lana jupo havas malhelverdaj kaj sunflavruĝaj strioj. Ei sub la jupo, videblas pinto de samstria vosto, kaj flavruĝetaj botetoj. Ne ega mamo fiksita per mallongeta t-ĉimizeto el oranĝkolora silko apenaŭ ĝistirinta ĝis la ripoj. La dorso kaj ventro estas malkaŝa. Mallongeta glata felo sur la ventro sama malhelverda kolora kiel strioj sur la jupo. Jam por rigardo aspektas varma, mi tiel volas tiri la manon kaj gladi. Oj, pri kio mi? Ankaŭ mi silentas kaj firigardas...

El stuporo min eligas movo de Korato, li por io decidis korekti sian plejdon, ĉirkaŭligita per zono el serpenta haŭto. Kvankam la vesto sur li, kaj sen la movo estis ideale. Sed eblas esti, ke per la metodo li volis aludi al mi pri, ke mi devas deziri lian filinon, ĉu ne?

Nu, ĉio... la oficiala parto finas. Viola disportas trinkaĝojn. Junulinoj, tamen, estas bonulinoj, vere divenis pri la gasakvo. Eteta paŭzo, kaj post jam estos ordinaraj dancoj sen ĉia folkloro. Kaj mi eble povos lasi la delegacion kaj forveni. Panjo ordonis esti malproksime de dancoj. Ho, mia glaso:
– Dankon, Violo.
– Ne dankinde. Mi simple bedaŭris pri vi, vi kiel ekskursiisto laboras, Miĉjo, kara, nu por kio vi tiel? Fintrinku, kaj ni iru danci.
– Sed mi...
– Sendube mi kompenas, dum tiam stari, gamboj rigidiĝis. Ne time, ni ilin knedos, kaj ga-a-a-a-a-bojn kaj pli alte-e-e-e-e-e... glada-a-a-a-a-ados, kaj post ree knedos. Mi tuj revenos!.. Kaj ŝi malaperas inter gastoj.
– Sed... – en la kapo iel mallaŭte sonas, mi nenio komprenas. Ĉu mi akordas danci kun Violo? Sed tuj malrapida muziko estos. Tempas forveni. Sed ŝia la “glada-a-a-a-a-ados”. Mi devas forveni. Aŭ esti ĉi tie...

Iu malantaŭe tuŝas mian ŝultron, ete tiel, sed mi tute egale ektremas, kaj ronrone demandas:
– Sinjoro, ĉu vi ne povas, instrui vian dancon al la gastino? Ĉu almenaŭ ete ete?

Mi turnas al la voĉo. Rafela? Jen situacio! La vertikaj pupiloj rigardas rekte al mi, postule kaj malkviete. En la kapo klariĝas. Mi konscias, ke ja mi apenaŭ ne trafis embarason. Kaj pro kio mi konsentis resti. Malklariĝeco ia. Sed estas eliro. Se mi dancas kun koŝino, neniu alkroĉiĝos. Fintuse mi diras:
– Mi estas ne tre bona instruisto. Sed mi penu fari ion eblan, sinjorino Rafela.

Mi etendas, la manon, ŝi metas en mia polmo la sian, preskaŭ varmegan kaj ete lanuga apud pojno.
– Inter amikoj min kutime nomas Rafa, ĉu vi sinjoro estas ne kontraŭ? Sinjoro Mihail, se mi ne eraras?
– Tiam, Mih, kaj nomu sen sinjoro.

– Ni konvenciis,– ŝi ridetas. Kaj kion mi faras? Mi nenion, nur komencas demonstri la movojn. Nur mensogas ŝi pri tio, ke necese instrui ŝin danci. Ĉio ŝin scipovas. Estintiĝas ordinara lumo, sed startas kolormuziko. Ni malrapide balancas laŭ samrapida muziko. Mi ree komencas freneziĝi. Kio estas ne tiel en mi? Rekonsciiĝas mi en ia momento, kaj komprenas, ke alpremas Rafa'n al mi, fingrume felon sur ŝia dorso. Ŝi odoras oŭtuno, lignofajroj el arblistoj kaj maljuna herbo. Vizaĝeto estas ie ĉirkaŭ mia ŝultro: ŝi estas eta. Kaj oreletoj tremas, kvazaŭ forpelas malekzistantajn kulojn. Ne, kuri, mi devas kuri. Nur la danco finos. Finaŭdas finaj akordoj, malrapide ŝaltiĝas lumon.

Ni deiras al angulo de la ĉambrego, kie enuas la delegacio. Korato, malhelgriza kaj verdokula, atente rigardas al ni, kiel al mi ŝajnas, en mirindo. Sed kio estas ne tiel? Oh, diablo. Mi denun ĉirkaŭprenas ŝin, alprenate al mi. Rafa ankaŭ rimarkas, kiel al ni rigardas, sed anstataŭ konfuzi, morniĝas la brovojn, kaj prezentas al la patro sian pugnon. Tio kiel komprenu? Sed helpas: Korato deturnas kaj mienas, ke nenio speciala faras. Jam ne gravas, mi ĝisu, kaj hejmen, pri strangaĵojn mi pensos poste. Mi liberigas Rafa'n el miaj manoj, arkaike klinas, dume elpense ian bombastan frazon por ĝisi. Kaj subite, mi perdas ekvilibron. Kapturno, en la okuloj estas koloraj makuloj. Kio kun mi faras hodiaŭ tia? Mi sentas, kiel Rafa subtenas min, metas mian manon sur sia talio, paroli mallaŭtete:
– Alpremu min al vi, estos pli facile, – kaj ŝi turnas por al mi estas pli oportune ŝin brakumi.
– Ĉu?! Kio nun intervenas?– mi aŭtomate faras, kion al mi parolas, kaj ŝi levas la vizaĝon al la mia, kaj ni renkontas per okuloj.
– Vi ne komprenis,– rezonas ŝi kaj klarigas:– mi flarsentas, de vi odoras la fajreto.

Mi tre tre malrapide komprenas:
– Ĉu, la fajreto?
– Ŝ-ŝ-ŝ-ŝ-ŝ… ne tiel laŭte.
– Sed kiu?– mi respondas jam flustre.
– Pensu.

Mi pririgardas la ĉambrego kaj renkontas per okuloj kun Viola. Ŝi troviĝas apude, seninterrompe rigardas al ni mordas la lipojn. Rigardo estas perspektiva: malico kaj permeso kvitiĝi. Mi kuntiriĝas, de aperinta laŭ dorso malvarmo. Rafa pli pove kunpremas mian manon, kaj tute malkaŝe brakumas min. Violo paliĝas kaj elkuras el la ĉambrego. Jen ja serpento!

Pensoj senorde kuras: kion fari? Kompreneble, se apude estas natura objekto de sekslogo, viro estas ekscitita, la hormonoj estas produktita, ili tempe premas faron de la fajreto laborante kiel antidoto. Tiel dum mia mano gladas laŭ dorso Rafa'n, mi povas pli malpli normale pensi. Khm, la natura objekto, ĉu? Sed nur mi estos sola, kaj la fajreto entute opresos la volon, rapdigos serĉi pli proksiman virinon.

Dum mi pensadas pri tio, kian mi havas elekton, unuan paŝon la koŝino faras anstataŭ mi. Ni jam estas ne en la ĉambrego, sed en malhela angulo de la universitata koridoro. Jes, ekstere jam malfrue vesperas, kaj ĉi tie mi povas brakumi kun ŝi dum ne finos la unua ondo. Rafa decidis konservi min de sorto esti oferŝafo, se ĝuste, melkinta boveto. Dankon al ŝi. Sed kio poste?

Kompreneble mi povas iri al polico. Ne, malbona varianto. Eble hejmen? Panjo min malliberigus en ĉambro aŭ ligus. Sed kiel malfortune, ŝi hodiaŭ estas en afervojaĝo. Kaj sola mi jam post unu horo, kuros ekstere serĉe iun inan. La malnobla fajreta atakas onde. Sep-naŭ ondoj kun la horaj paŭzaj inter ili. Kaj la unua estas malproksime ne plej potenca. Kion fari?
– Ĉu vi pensas pri kie kaŝiĝi?– La koŝina voĉo revenigas min en realo, por ia tempo. Evidentiĝas, ke mi jam preskaŭ penetris per la mano sub ŝia jupo. Sed ŝi staras, toleras, laŭ ŝultro min gladas. Tiel bone, ke ŝi estas, koŝino Rafa. La sola ĉi tie, kiu povas bloki faro de la fajreto, kaj apud kiu ne estas danĝere. Koŝinoj ne kaptas la vir-homojn, kaj infanoj inter niaj specoj esti ne eblas. Kompense ŝi helpas al mi venki unuan ondon de la preparaĵo. Kaj poste necesas ia decido.

Mi neas kape:
– Ne estas kie. Ĉu nur, se ian foran konservejon eltrovi, kaj vi min tie ligos, buson ŝtopos kaj lasos? Ŝi enspiras kaj klinas la kapon:
– Malbona ideo. Via junulino faris ne sole, kaj trinkigis ne nur vin. Mi pensas, ke ili poste serĉos ĉiujn lokojn, tio estas evidente. Kaj hejmen ili povas kiel gastojn ekveni. Ĉu vi scias ia loko, dezire, pli malproksime de la urbo, kaj kiel tien pli rapide alveni?– kaj ŝi tiklas orelpinte mian kolon, helpe pensi.
– Mi scias! Ni, mi kaj panjo havas ĝardenan terenon, ekster urbo, kaj tie dometon. Kaj malsupren, en parkejo, estas mia motociklo. Dum horo mi sukcesos ĝisveturi. Nur estos pli bone... Vi nur ne lasu dume, savi bonvolu.
– Ni ne atendu ĝis al vi estas pli bone, kaj perdi tempon. Ĉi tie, en malplena aŭditorio, mi lasis miajn varman plejdon kaj zonon. Mi vestos, kaj povos konduki vin al la motociklo. Iru,– kaj jam alire al la aŭditorio kaj tuŝante miajn genuojn voste:– La manojn vi povas teni.

Ĝis la aŭditorio ni malrapide ĝisiris pare, kaj tuj mi komprenas, ke mi ne povas ŝin liberigi.Kaj ŝi ankaŭ komprenas, kia saĝa koŝino:
– Mih, el la jupo manojn forigu, sed dum mi vestas, la vizaĝo estas via! – kaj ŝi kunmetas la lipojn tube. Nu, mi tiamomente kisas. Unua fojo en vivo, se esti honesta. Kaj ne homon. Rafa al la kiso ne respondas, estas okupita, volvas la zonon el longa serpenta haŭto. Sed al mi kaj tiel sufiĉe: la lipoj estas mola kaj varmega. En la kapo klariĝas, kompense en la pantalono estas malvaste. Kio estas tuj rimarkite. Rafa, tuŝante la tuberon sur pantalono, kapjesas al mi:
– Rigarduuu, kiel bone! Nun, ni povas por unu-du minutetoj degluiĝi unu de alia, kaj alkuri al la
motociklo. Se ni ne sukcesos, vi duafoje kisos.

Duafoje ne estas necese. Aŭ tempo de la unua ondo finis, aŭ mia ekscitito stopis ĝin antaŭe, sed ni kviete alvenas al la parkejo.
– Dankon, Rafa. Eblas diri, vi mi savis,– mi malrapidas ne scie kio paroli, kaj komprenas, ke la tempo fariĝas, fariĝas...
– Ankoraŭe, ne, – ŝi rapide movas la orelon.– Ĉu vi certas, ke sukcesos alveni, kaj ne veturos reen poste, kiam ankaŭ ĝi reopresos?

– Reen mi ne veturos. Mi tuj, kiam alvenos, benzinon elverŝos, ne estos per kio veturi.
– Piede, ĉu ne?
– De tie, kvardek kilometroj ĝis la urbo tra malbona vojo. Dum mi finiros, la tuta fajreto foriĝos.
– Haltu! Ĉu, “kvardek kilometroj tra la malbona vojo”? Mi certas, ke vi sukcesos alveni dum horo tien.
– Se tiel, mi en arbaro sidados. La nokto estas varma.
– La nokto estas varma… por vintro. Sed al mi tio ne plaĉas. Se mi jam enmiksiĝis, do respondecas pri vi. Do montru jakon ene.

Mi malagrafas ledjakon kaj montras la subŝtofon. Mi ne komprenas, kion ŝi tiam volas vidi.
– Ĉu tranĉilon havas?
– Estas en ilaĵo, sed por kio?
– Malkudru la poŝojn kaj subaĵon sub ili, por mi povos la manojn sur via ventro traŝovi.
– Vi kio faras? Ĉu, vi decidiĝas kun mi veturi?
– Mi jam veturas,– kaj ŝi movas per la fingreto, laŭ poŝo de la jako.– Se ne sukcesos dum horo, vi havos kiun kisi.
– Sed kiel estos viaj? la ambasadestro, patro?
– Tio estas mia faro. Ne perdu tempon – tranĉu la paŝojn, kaj ni veturu.

Kaj ekveturas. Krakaro de la malnova motoro de "IĴ" sonas super la nokta urbo.