PENSO DE UNUIĜO 11

La struto estas la plej bela ekzemplo de tia homaro kiu kaŝas la kapon sub sablo por ne vidi danĝeron. Per dogmo, kredaro, templo, limigata al unu kredaro, la mondo enĝenerale restas halte ĉie, en la unua instruado kiu estas la infana instruado, tute egale kiel la ĉevaloj kiuj en la grandaj urboj estas protektataj el la ektimoj per la okulprotektiloj, tiel egale la homo rifuzas vidi la veron kaj ĝi estas certe la unika rimedo kiun oni oferas al ili kvazaŭ pocio kontraŭ ektimo.

Anstataŭ atendi elreviĝi kial ne havi kritikan spiriton sufiĉe fortan por rifuzi la dubon esplorante la demandojn pri oni mem, anstataŭ atendi ke la dubo estos semata far aliaj en nia spirito.

Ni analizu, ni studu, ni klopodu pliperfektigi nin pri la diversaj fakoj kaj sekve ni havos konstruaĵon (kaj ĉi tiu vorto restas ĉi tie elektita) konkretan, la veran templon de Dio (ĉar ni estas farataj laŭ Ŝlia imagaĵo).

Ĉi tiu metodo havos kiel konsekvencon la establadon de veraĵo propra trans la kadro de la eblaj limigaĵoj, de la diversaj sektoj kiuj estis organizataj por kanaligi la pensadon de la mondo. Tamen ĉi tiu veraĵo tute persona iros por kuniĝi, mi estas certe, al la veraĵo ankaŭ tute persona de multaj aliaj ĉar ni estos realiginta plene la lumon. Kaj ni iros por unuiĝi al ĉiuj kiuj ankaŭ realigis tiun lumon kiu regas ĉie, precipe ni estos establinta la veran INICON kiu realiĝas pere de la persona sperto forlasante la antaŭjuĝojn pri oni mem egale kiel tiuj pri iu ajn alia.

La unuiĝo kun la granda kolektivaro estas la regno de la Sankta Spirito, la Konscienco Universala, en la tria stadio de la Absolutaĵo (Vivo-Formo-Pensado).

YYY paĝo 537-538
D-ro S. R. de la Ferriere