Kion pripensis la du rajdantoj en la arbar'

La nokt' nigris tre kaj la arbar' mallumis ege.
Herman' miaflanke ŝajniĝis ombro.
Galopis niaj ĉevaloj. Je la gard' de Dio!
La nuboj ĉielaj ŝajnis marmore.
La steloj flugis inter la arbaj folioj
Same esamen' da fajraj birdoj.


Mi estas plena je bedaŭroj. Rompita per la sufer',
La profunda spirit' de Herman' malplenas je esper'.
Mi estas plena je bedaŭroj. Ho karaj, dormu!
Traire tiujn solejojn verdajn, nu,
Herman' min diras :«Mi pensas pri la nefermitaj tomboj ;»
Kaj mi lin diras: «Mi pensas pri la ja fermitaj tomboj.»

Li rigardas antaŭen : mi rigardas malen,
Galopis niaj ĉevaloj tra maldensejen ;
La vento al ni alportis forajn anĝelusojn; diras li :
«Mi pensas al tiuj, kiujn afliktas la ekzisto ade,
Al tiuj kiuj estas, al tiuj kiuj vivas. -- Mi» lin diras mi,
«Mi pensas pri tiuj kiuj estas plu ne!»

Kantis la fontoj. Kion la fontoj diris?
Murmuris la kverkoj. Kion la kverkoj murmuris?
La arbetaĵoj flustris same amikoj oldaj.
Herman' min diras : «Neniam la vivantoj duondormas.
Tuj, ploras okuloj, aliaj vigilas.»
Kaj al li mi diras : «Ve! Ekdormiĝis aliaj!»

Herman' tiam adigis : «La vivo malfeliĉas.
La mortoj ne plu suferas. Ili ĝojas! mi envias
Iliajn fosojn kiuj herbejas, kie ligno foliiĝas.
Ĉar per siaj dolĉaj flamoj, la nokt' ilin karesas.
Ĉar la ĉiel' kvietigas la animaron brile
En ĉiuj tomboj samtempe!»

Kaj lin mi diras : «Silentu! Respekton al mister' nigra!
La mortoj kuŝas en la grund' subniapiedare.
La mortoj, estas la koroj kiuj amis vin antaŭe
Estas via anĝelo elspirinta! Gepatroj viaj estas!
Ni ne tristigu ilin per ironi' amara.
Same tra sonĝo ili niajn voĉojn aŭdas.


Viktoro Hugo.



Certe estas tre malbona traduko, sed jen interesa teksto.