REPTILAJ FIGUROJ EL AFRIKO AĜAJ 17 MIL JAROJN

Dum serĉado de diamantoj en Okcidenta Afriko, en la urbo Sieraleono, je profundo de 50 metroj, oni malkovris tre nekutimajn statuetojn. Ili reprezentas homajn statuetojn, sed kun kelkaj distingaj trajtoj: akraj dentoj, elstarantaj okuloj kaj skvama haŭto.

La malkovritaj statuetoj estas relative malgrandaj - ĉirkaŭ 40 cm altaj. Juĝante laŭ la analizo de la geologiaj tavoloj, en kiuj ili estis trovitaj, ilia aĝo varias de 5 ĝis 17 mil jaroj. Laŭ antikvaj mitoj kaj legendoj de Afriko, iam vivis en la ĉielo raso de anĝeloj, kiuj poste estis senditaj al la Tero pro ne sekvado de la leĝoj de Dio. Afrikaj statuetoj fariĝis simbolo de tiuj tempoj kaj prezentas estaĵojn, kiujn Dio sendis al la Tero.

Arkeologoj kaj etnologoj prezentis multajn versiojn pri la origino de ĉi tiuj statuoj, sed neniu el ili estas science konfirmita. Sciencistoj ankaŭ trovas malfacile respondi, kiun precize la antikvaj homoj provis prezenti. Ĉu ili povus esti reprezentantoj de malaperinta raso aŭ ĉu ili estis eksterteruloj el aliaj mondoj? Ankoraŭ ne ekzistas klara respondo al ĉi tiu demando.

https://i.postimg.cc/MTXXX8WJ/17-1.jpg

https://i.postimg.cc/RF8hHbF6/17-2.jpg

https://i.postimg.cc/QNHf56SX/17-3.jpg

Templo Kailasa en Barato — kiel ili prilaboris 200 000 tunojn da roko sen moderna teknologio?

En Ellora, en la komplekso Kailasanatha, la tuta templo estas ĉizita rekte en solidan rokon. Ĝiaj dimensioj estas imponaj: la korto estas 82x46 metroj, la alto estas 30 metroj, la areo estas ĉirkaŭ 2000 kvadrataj metroj. Laŭ taksoj, la konstruantoj de la Raŝtrakuta Imperio devis mane prilabori 200 000 tunojn da roko en 20 jaroj — tio estas 27 tunoj tage. Krome, 33 pliaj individuaj skulptaĵoj estas ĉizitaj en la saman rokon. Kiel ili sukcesis konstrui ion tian antaŭ multaj jarcentoj sen la teknologio, kiun ni konas hodiaŭ, restas mistero.

https://i.postig.cc/tT7N3T3r/image.jpg

Kiu en antikva Romo bezonis tiajn gigantajn pordojn?

La centraj bronzaj pordoj de la Romia Senato, kiu iam staris sur la Forumo, estis translokigitaj al la Laterana Baziliko en 1656 fare de la arkitekto Francesco Borromini. Ilia grandeco estas miriga - ŝajnas, ke ili ne estis desegnitaj por ordinaraj homoj. Por kiu kaj kial ili estis faritaj tiel grandaj - demando, kiun la historio ankoraŭ ne respondis.

https://ok.ru/video/10543048034926

Kriptidoj de Tomaso Merlin

(Kriptido povas esti konsiderata estaĵo, kiu estas konsiderata formortinta aŭ priskribita en legendoj, sed pri kies ekzisto ekzistas ĉeestintoj. Kutime, kriptidoj estas komprenataj kiel bestoj, ĉar la ekziston de nepruvitaj plantoj estas pli facile konfirmi aŭ nei.)

En Londono en 1960, tute hazarde, dum renovigado de konstruaĵo por orfoj, konstruistoj malkovris enirejon al kelkarcero, kiu estis zorge ĉirkaŭmurita por ke neniu animo povu penetri ĝin.

En ĉi tiu subtera stokejo estis miloj da artefaktoj kaj kriptidoj, kiuj spitas ajnan racian klarigon, krom la supozo, ke nia mondo estas aranĝita tute alimaniere ol kiel sciencistoj de ĉiuj specoj, de historiistoj ĝis biologoj, prezentas ĝin al ni.

En la kelo estis timigaj skeletoj de kelkaj mirindaj estaĵoj, strangaj aparatoj kaj unikaj antikvaj manuskriptoj. Esploristoj sugestis, ke ĉiuj ĉi tiuj aferoj iam apartenis al Tomaso Teodoro Merlin. Kaj estis certaj kialoj por tio.

Profesoro kaj Lordo Thomas Theodore Merlin

Thomas Merlin naskiĝis en aristokrata brita familio en 1782. Ĉar lia patrino mortis dum akuŝo, la knabon edukis sia patro Edward, kiu dediĉis la reston de sia vivo al tio. Estante militisto, li baldaŭ emeritiĝis, kaj ĉar li ne estis malriĉulo, li vojaĝis kun sia filo, kolektante rarajn plantojn kaj diversajn artefaktojn laŭvoje. Ĉi tion ankaŭ faciligis la fakto, ke Edward interesiĝis pri esoterismo, same kiel pri natura historio.

Do patro kaj filo vojaĝis dum multaj jaroj ĝis Merlin Sr. forpasis. Thomas, apenaŭ postvivinte la morton de sia patro, fariĝis preskaŭ ermito, kiu interesiĝis nur pri kolektado de raraj ekspoziciaĵoj de plantoj kaj bestoj, artefaktoj kaj antikvaj manuskriptoj. Tamen, aliflanke, ĉio ĉi igis lin sufiĉe fama sciencisto en certaj rondoj en Anglio. Li vojaĝis ĉirkaŭ la mondo multfoje (kun sia patro kaj post li), vizitis ĝiajn plej malproksimajn angulojn, renkontiĝis kun vasta gamo da homoj, dank'al kio li vastigis kaj profundigis sian esoteran scion, ricevitan de sia gepatro.

Nur unufoje Tomaso Teodoro Merlin provis dividi sian scion kaj tion, kion li kolektis en la mondo, kun la ĝenerala publiko, en 1899, kiam li provis organizi turneon tra Ameriko kun sia unika kolekto de artefaktoj. Tamen, ĉi tiu entrepreno malsukcesis, ĉar konservativaj usonanoj eĉ ne komprenis, kiajn strangajn aferojn oni montris al ili, kaj kian intereson havis ĉi tiuj malbelaj ekspoziciaĵoj. Merlin devis nuligi sian turneon antaŭ ol eĉ atingi Kalifornion. Kaj kvankam li havis multe da mono, li forlasis siajn planojn "ilumini la homaron". Cetere, tiutempe li jam estis cent dek sep jarojn aĝa...

La Mistero de Tomaso Merlin

Sinjoro Merlin, laŭ la priskriboj de liaj samtempuloj, estis surprize senaĝa viro. Estante jam en sia maljunaĝo (por diri la malplej), li restis en bonega fizika formo, dum neniu donis al li pli ol kvardek jarojn. Estis onidiroj, ke ĉi tiun eternan junecon kaj sanon alportis al li liaj okultaj praktikoj. Merlin komencis esti timata kaj evitata, post kio li komprenis, ke estas tempo malaperi el la rondo de homoj, kiujn li konis. Kaj li malaperis...

Nur printempe de 1942, onidiroj disvastiĝis, ke iu, kiu ŝajnigis esti Thomas Merlin, prezentis (sendube pri la aŭtentikeco) dokumentojn konfirmantajn lian rajton posedi domon en Londono. Ĉi tiu sinjoro, ne pli ol kvardekjara, deziris transdoni la posedaĵon al la Orfejo Tunbridge, kondiĉe ke ĉi tiu domo neniam estu vendita.

Kelkaj esploristoj, kiuj sciis iom pri Thomas Merlin, tuj interesiĝis pri ĉi tiu stranga persono, ĉar la posedanto de la vendebla domo tiutempe devus esti cent sesdekjara. Tamen, la mistera Merlin denove malaperis, kaj nun, ŝajnas, por ĉiam...

La domo, donita al orfejo, fakte ne estis vendebla, sed en 1960, kiel dirite komence de la artikolo, ĝi spertis gravajn riparojn, dum kiuj oni malkovris kelon kun multaj mirindaj kriptoj kaj artefaktoj, kiujn Sir Merlin kolektis dum multaj jaroj tra la tuta mondo…

https://i.postimg.cc/3JJjpBT8/1.jpg

https://i.postimg.cc/KvRkxsbM/2.jpg

https://i.postimg.cc/4dfyMWwn/3.jpg

https://i.postimg.cc/Y0yxjGjf/4.jpg

https://i.postimg.cc/bNsTWTF6/5.jpg

https://i.postimg.cc/L8PV6sSL/6.jpg

https://i.postimg.cc/k4JNcFbv/7.jpg

https://i.postimg.cc/90zd3m14/8.jpg

https://i.postimg.cc/9XNPd9Fy/9.jpg

Gigantaj sarkofagoj en la piramido de Ĝoser: la mistero de antikva Egiptio.

Egiptio ĉiam allogis turistojn kaj sciencistojn el la tuta mondo per siaj sekretoj kaj misteroj. Unu el la plej fascinaj misteroj de antikva Egiptio estas la piramido de Ĝoser, situanta en Sakkara. Ĉi tiu piramido estis konstruita antaŭ pli ol 4600 jaroj kaj ankoraŭ altiras la intereson de esploristoj.

Nova mistero asociita kun la piramido de Ĝoser estis ĵus malkovrita. En la tuneloj sub la piramido, oni malkovris 27 grandegajn sarkofagojn, kiuj mezuras 2 metrojn larĝajn kaj 4 metrojn longajn. La muroj de la granitaj sarkofagoj estis perfekte adaptitaj kaj poluritaj kaj ekstere kaj interne. Ili estis faritaj laŭ la plej alta nivelo de metiisteco, kion estas neeble ripeti eĉ hodiaŭ.

Ankaŭ ekzistas la demando pri kiel ĉi tiuj sarkofagoj, kiuj pezas ĝis centoj da tunoj, estis transportitaj. Fine, la mallarĝaj pasejoj de la piramido ne povis enhavi sufiĉe da sklavoj por treni ilin tien.

Esploristoj sugestas, ke ĉi tiuj sarkofagoj povus esti uzataj por entombigi altrangajn oficistojn aŭ membrojn de la reĝa familio. Tamen, laŭ fakuloj, tio estas nur supozo.

Profesoro Mark Lenner, arkeologo kaj direktoro de la Centro por la Studado de Klasika Historio kaj Kulturo, diras:

“Ni bezonas daŭrigi esploradon por lerni pli pri kiu estis entombigita en ĉi tiuj sarkofagoj kaj kiel ili estis liveritaj tien.”

Gravas rimarki, ke la Piramido de Ĝoser estas unu el la plej fruaj piramidoj en Egiptujo. Ĝi estis konstruita dum la Malnova Regno, ĉirkaŭ 2650 a.K. De tiam, la piramido eltenis la teston de la tempo kaj daŭre altiras la atenton de esploristoj el la tuta mondo.

https://i.postig.cc/y80FCrhT/image.jpg

La Mistero de la Fandita Ŝtuparo (Templo de Hatoro).

Ekzistas pluraj opinioj, sed ĉi tiu estas probable la plej populara pri la tuta afero de la "fandita" ŝtuparo, aŭ pli precize, kiel ili fariĝis en ĉi tiu stato.

Oni kredas, ke ĝi estas ĉefe la rezulto de malbona restaŭrado kaj la efikoj de pluvakvo, kiu laŭlonge de la tempo detruas la ŝtupojn faritajn el kalkŝtonaj slaboj, same kiel multaj jaroj da pilgrimado (piedira trafiko).

Kredinda, sed ĝi ne tute klarigas ĉion, kion ni vidas en la bildo.

La delokiĝinta materialo videbla ĉe la fundo de la ŝtuparo ŝajnas esti multe pli granda maso ol la difekto aŭ perdo de materialo sur ĉiu individua ŝtupo.

https://i.postimg.cc/XJYFFjR2/image.jpg

La frapaj similecoj inter antikvaj petroglifoj trovitaj en Japanio, Utaho kaj Azerbajĝano.

Lastatempaj malkovroj de preskaŭ identaj petroglifoj tra la mondo levas gravajn demandojn pri eblaj ligoj inter antikvaj civilizoj. Ĉi tiuj grandegaj ĉizaĵoj estis malkovritaj en la kaverno Fugoppe en Japanio, la kanjono 9 Mile en Utaho (Usono) kaj Gobustan, Azerbajĝano.

Ĉi tiuj petroglifoj situas milojn da kilometroj aparte, sed kiel povus iliaj kreintoj labori tiel kunordigita?

https://i.postimg.cc/Hn7r4VBt/image.jpg

Warangal, Barato.

Unu el la plej interesaj megalitaj misteroj de la planedo.

Grandega nombro da ŝtonpartoj estas disĵetitaj tra la teritorio de Warangal. Kelkaj el ili estas impresaj pro la kvalito de fabrikado kaj finpoluro, kaj estas neeble imagi, kiajn ilojn kaj teknologiojn oni uzis por fari ĉi tion.

https://ok.ru/video/9166176651877

En la urbo Jazdo en Irano, pli ol 700 ventkaptiloj (bajiroj) estas uzataj dum 2500 jaroj por malaltigi endomajn temperaturojn je 15 °C sen uzi elektron, venkante la dezertan varmon per la plej inĝenia natura malvarmiga teknologio en la mondo.

En la koro de la irana dezerto, kie temperaturoj ofte atingas 45 °C, kuŝas la urbo Jazdo kun malvarmiga solvo tiel efika, ke klimatizilo ŝajnas malaktuala. Pli ol 700 ventkaptiloj - brikaj turoj de 5 ĝis 33 metroj altaj, superantaj la urbon - estas veraj naturaj klimatokontrolaj sistemoj, el kiuj kelkaj ekzistas jam de 2500 jaroj kaj ankoraŭ funkcias perfekte.

La funkciado de ĉi tiuj ventkaptiloj estas majstraĵo de aplikata fiziko kaj kompreno pri aermovado. La turoj havas plurajn internajn kupeojn kaj malfermaĵojn direktitajn en malsamaj direktoj por kapti la venton, sendepende de kiu direkto ĝi venas. Kiam la vento eniras la turon, la aero pasas tra internaj kanaloj kaj eniras la domon, malvarmiĝinte laŭ pluraj inĝeniaj manieroj: tra akvoflakoj, malsekaj kanaloj, aŭ per kontakto kun dikaj brikmuroj, kiuj retenas la malvarmeton.

La plej kompleksa elemento estas la dudirekta ventolado: unu flanko de la turo enigas malvarman aeron de ekstere, dum la alia forigas varman aeron el la ĉambro, certigante konstantan aermovadon. En la foresto de vento, la kolektoroj funkcias laŭ la principo de kamentubo - varma aero leviĝas kaj eliras tra la supro de la turo, enspirante malvarman aeron tra ĝia bazo. Kelkaj kolektoroj estas konektitaj al kanatoj (subteraj akvotuboj), kiuj plue malvarmigas la aeron per vaporiĝo, reduktante la temperaturon ĝis 15 °C kompare kun la varma ekstera temperaturo.

La urbo Jazdo estas konstruita preskaŭ tute el argilaj brikoj - materialo kun bonegaj termikaj izolaj ecoj. La domoj havas 60 cm dikajn murojn, kortojn kun fontanoj kaj lavujoj, kaj malgrandajn fenestrojn poziciigitajn por minimumigi sunan varmogajnon. Ventkolektiloj fiere staras super ĉi tiu arkitekturo, kelkaj okangulaj aŭ seslateraj laŭ formo por maksimumigi ventkaptadon el ĉiuj direktoj. La plej alta ventkolektilo en la mondo troviĝas en la Ĝardeno Dolat Abad en Jazdo kaj atingas altecon de 33 metroj.

La efikeco de ĉi tiuj sistemoj estas tiel granda, ke la riĉaj palacoj kaj domoj de Jazdo konservas internan temperaturon de 25-30 °C, eĉ kiam ekstere estas 45 °C - kaj ĉio ĉi sen uzi eĉ unu vaton da elektro. Grandaj kolektoroj povas movi 60 kubajn metrojn da aero minute, kio estas komparebla al industria klimatizilo. La teknologio estas tiel progresinta, ke modernaj arkitektoj studas ĉi tiujn strukturojn por krei daŭripovajn malvarmigajn sistemojn por modernaj konstruaĵoj.

Hodiaŭ, fronte al energikrizo kaj tutmonda varmiĝo, la ventkolektiloj de Jazdo ofertas gravajn lecionojn pri daŭripova arkitekturo. UNESKO agnoskis la urbon Jazdo kiel Mondan Heredaĵon ne nur pro ĝia beleco, sed ankaŭ ĉar ĝi montras, ke 2 500-jaraĝa teknologio povas esti pli efika kaj ekologie amika ol modernaj solvoj. Ĉi tiuj turoj ne estas nur historiaj monumentoj, sed ekzemploj de estonta arkitekturo en rapide ŝanĝiĝanta kaj varmiĝanta mondo.

https://i.postimg.cc/DwcPbMWw/image.jpg

Nekredebla Arko en Antikva Ktesifono (Irako)

Ktesifono estas antikva urbo situanta en la nuna Irako. Ĝi iam estis la ĉefurbo de la Partia Imperio. Dum la miloj da jaroj de sia ekzisto, ĝi estis plurfoje prirabita kaj detruita (la milito en Irako komence de nia jarcento ne preteriris ĝin).

Oni scias, ke en 197, la romia imperiestro Septimo Severo vendis almenaŭ 100 000 loĝantojn de Ktesifono en sklavecon. Ĉi tiu nombro montras kiom grandega estis ĉi tiu urbo. (Por komparo, en Berlino pli ol jarmilon poste, en la 14-a jarcento, nur 8 mil homoj vivis, en Parizo - 100 mil homoj, en Londono - 50 mil homoj).

Sed preskaŭ nenio restas de la majesta urbo hodiaŭ. Nur duonruinigita brika arko 37 metrojn alta kaj 26 metrojn larĝa konserviĝis.

La dikeco de ĝiaj muroj estas ĉirkaŭ 7 metroj, kaj eĉ nun en la varmego ĝi restas malvarmeta sub ĝi. Iam la arko estis parto de grandega palaco, frapante per sia lukso, marmoraj ornamaĵoj kaj luksaj mozaikoj.

Kaj hodiaŭ la arko mirigas per sia arkitektura kaj inĝeniera perfekteco - oni ne scias kiel la antikvaj majstroj sukcesis krei tian grandiozan kaj daŭran grandegan strukturon, kiu staris dum almenaŭ du mil jaroj.

https://i.postimg.cc/jSkC9Hmh/image.jpg