Aportes: 1
Idioma: Esperanto
vajsxnavisto (Mostrar perfil) 24 de marzo de 2009 06:08:44
Mi ne scias se mia traduko estas bona. Bonvolu korekti ja!
sankirtano (sankirtana) - grupa ĉantado de la sankta nomo de la Sinjoro
Gloro al la Ŝri Kriŝna sankirtano, kiu purigas la koron de tuta jararlonga akumulita polvo kaj estingas la fajron de vivo kondiĉita de malĉesanta naskiĝo kaj morto. Ĉi tiu sankirtana movado estas la beno plej bona por la tuta homaro ĉar ĝi disvastigas la radiojn de la luno bonkora. Ĝi estas la vivo de tuta saĝeco transcendema. Ĝi pligrandigas la oceanon de delico transcendema kaj lasas nin plene gustumi la nektaron, por kiu ni senĉese estas sopiranta.
Ho Sinjoro mia, nur Via sankta nomo donas al ĉiuj tutajn benojn, kaj tiele Vi havas cente kaj milie da nomoj kiel Kriŝno kaj Govindo. En ĉi tiuj nomoj transcendemaj, Vi investis tute da Viaj transcendemaj energioj. Ne eĉ estas malsimplaj kaj striktaj reguloj por ĉantado de ĉi tiuj nomoj. Ho Sinjoro mia, kompateme Vi lasas nin alproksimiĝas al Vi facile per ĉantado sanktnama, sed mi estas tiel malfeliĉega ke mi ne estas ja atraktita al ĝi.
Oni devus ĉanti la sanktan nomon de la Sinjoro kun humila mensostato, pensante de si kiel plej malgravega herbo enstrata; oni devus esti pli tolerema ol arbo, sensente de tuta prestiĝo, kaj preta oferi tutan respekton al aliulojn. En tiel mensostato oni povas senĉese ĉanti la sanktan nomon de la Sinjoro.
Ho potenca Sinjoro, mi nek deziras akumuli riĉaĵojn, nek deziras belajn virinojn, nek volas multajn sekvantojn. Mi nur volas Vian senkomencan amantan servon naskiĝe post naskiĝe.
Ho filo de Maharaĝo Nando (Kriŝno), mi estas Via eterna servanto, sed iele mi falis al oceanon de naskiĝo kaj morto. Bonvolu levigi min el materia oceano kaj metu min kiel atomero sub Viaj lotuspiedoj.
Ho Sinjoro mia, kiam amantaj larmoj ornimos miajn okulojn, daŭre kaj fluante kiam mi ĉantas Vian sanktan nomon? Kiam strangolos mia voĉo, kaj kiam ekstaros miaj haroj korpaj kun recitado de Via nomo?
Ho Govindo! Sente de via apartiĝo, mi konsideras momenton kiel dekdu jaroj aŭ plu. Larmoj fluas el miaj okuloj kiel torentoj de pluvo, kaj mi sentas malplena en ĉi tiu mondo pro manko Via.
Mi konas neniun escepte de Kriŝno kiel Sinjoro mia, kaj Li restos tiel, eĉ se Li manipulas min krude per ĉirkaŭbrako, aŭ vundas la koron pro foresto Lia de mi. Li estas komplete libera fari ĉion, ĉar Li estas ĉiam mia adorinda Sinjoro, senkondiĉe.
sankirtano (sankirtana) - grupa ĉantado de la sankta nomo de la Sinjoro
Gloro al la Ŝri Kriŝna sankirtano, kiu purigas la koron de tuta jararlonga akumulita polvo kaj estingas la fajron de vivo kondiĉita de malĉesanta naskiĝo kaj morto. Ĉi tiu sankirtana movado estas la beno plej bona por la tuta homaro ĉar ĝi disvastigas la radiojn de la luno bonkora. Ĝi estas la vivo de tuta saĝeco transcendema. Ĝi pligrandigas la oceanon de delico transcendema kaj lasas nin plene gustumi la nektaron, por kiu ni senĉese estas sopiranta.
Ho Sinjoro mia, nur Via sankta nomo donas al ĉiuj tutajn benojn, kaj tiele Vi havas cente kaj milie da nomoj kiel Kriŝno kaj Govindo. En ĉi tiuj nomoj transcendemaj, Vi investis tute da Viaj transcendemaj energioj. Ne eĉ estas malsimplaj kaj striktaj reguloj por ĉantado de ĉi tiuj nomoj. Ho Sinjoro mia, kompateme Vi lasas nin alproksimiĝas al Vi facile per ĉantado sanktnama, sed mi estas tiel malfeliĉega ke mi ne estas ja atraktita al ĝi.
Oni devus ĉanti la sanktan nomon de la Sinjoro kun humila mensostato, pensante de si kiel plej malgravega herbo enstrata; oni devus esti pli tolerema ol arbo, sensente de tuta prestiĝo, kaj preta oferi tutan respekton al aliulojn. En tiel mensostato oni povas senĉese ĉanti la sanktan nomon de la Sinjoro.
Ho potenca Sinjoro, mi nek deziras akumuli riĉaĵojn, nek deziras belajn virinojn, nek volas multajn sekvantojn. Mi nur volas Vian senkomencan amantan servon naskiĝe post naskiĝe.
Ho filo de Maharaĝo Nando (Kriŝno), mi estas Via eterna servanto, sed iele mi falis al oceanon de naskiĝo kaj morto. Bonvolu levigi min el materia oceano kaj metu min kiel atomero sub Viaj lotuspiedoj.
Ho Sinjoro mia, kiam amantaj larmoj ornimos miajn okulojn, daŭre kaj fluante kiam mi ĉantas Vian sanktan nomon? Kiam strangolos mia voĉo, kaj kiam ekstaros miaj haroj korpaj kun recitado de Via nomo?
Ho Govindo! Sente de via apartiĝo, mi konsideras momenton kiel dekdu jaroj aŭ plu. Larmoj fluas el miaj okuloj kiel torentoj de pluvo, kaj mi sentas malplena en ĉi tiu mondo pro manko Via.
Mi konas neniun escepte de Kriŝno kiel Sinjoro mia, kaj Li restos tiel, eĉ se Li manipulas min krude per ĉirkaŭbrako, aŭ vundas la koron pro foresto Lia de mi. Li estas komplete libera fari ĉion, ĉar Li estas ĉiam mia adorinda Sinjoro, senkondiĉe.