Ŝajnas ke vi priskribas la diferencon inter ser (esti - esenco) kaj estar (esti - stato) de la portugala kaj hispana. Mi ne certas ĉu tiu distingo estas oportuna por lingvo internacia. Tio estas nenia problemo por mi (portugala-parolanto), sed ĉu la aliaj ŝatus rekrei tiun nuancon kiun Zamenhof decidis ne meti en la lingvon?

Tamen mi volas aldoni ke mi kelkfoje havas la saman senton pri la verbaj formoj de la adjektivoj (ili ŝajnas pli agecaj/statecaj ol esencecaj). Se ni, el malsamaj landoj kaj lingvoj, sentas tiel, eble interesa lingva fenomeno okazas!

Mi kredas ke estas neniu interesa lingva fenomeno preter tio ke verboj portas verbajn ideon kaj adjektivoj portas adjektivan ideon.

Do Tio X-as prezentas X en verbeca lumo - Tio estas X-a prezentas X adjektivece.

Kiam X jam havas adjektivan sencon la aldono de 'a' ne aldonas ion novan - la signifo estas la signifo de la nuda radiko.

Sed se X havas adjektivan signifon kaj oni aldonas verban finaĵon, tiam oni aldonas la signifon de la finaĵo.

Tiel, por klarigi la diferencon inter la aŭto bluas kaj la aŭto estas blua, necesas pri-esplori la signifo-diferencon inter 'as' kaj 'a'.

Por ĉiuj kunmetaĵoj, ĉu radiko + gramatika finaĵo aŭ la kombino de pure leksaj radikoj oni ne povas neglekti la aplikon al la reala mondo. Ĉu ekzistas reale, io en la mondo por kiu la kombino estas taŭga etikedo.

Oni ne devus supozi ke ĉiuj kunmetaĵoj de Esperanto devus havi utilon.

Kio estas la signifo de lakto-ruĝa?

Mi havas nenian ideon, mi ne vidas kio en la mondo estus lakto-ruĝa. Sango-ruĝa tamen estus alia afero - ja sango havas certan specifan ruĝan koloron.

Ĉu aŭtoj regule bluas?