lernemulino:Saluton,

sudanglo:Plej grave estas kompreni ke 'Mi deziras ŝin vidi' neniam povas esprimi la anglalingvaĵon 'I want her to see'.

Tiu frazo tradukiĝas en Esperanton per 'Mi deziras ke ŝi vidu'.

Aŭ per "Mi deziras ŝin vidantan". Ĉar tiu signifas, ke mi deziras ŝin kiel personon kiu vidas ... ĉu ne?

tio estus eble "mi deziras ŝin vidanta".
via frazo laŭ mi signifas nur ke vi deziras ŝin, kiu vidas.

darkweasel:

lernemulino:Saluton,

sudanglo:Plej grave estas kompreni ke 'Mi deziras ŝin vidi' neniam povas esprimi la anglalingvaĵon 'I want her to see'.

Tiu frazo tradukiĝas en Esperanton per 'Mi deziras ke ŝi vidu'.

Aŭ per "Mi deziras ŝin vidantan". Ĉar tiu signifas, ke mi deziras ŝin kiel personon kiu vidas ... ĉu ne?

tio estus eble "mi deziras ŝin vidanta".
via frazo laŭ mi signifas nur ke vi deziras ŝin, kiu vidas.

Kia komplikaĵo, ĉu ne?

Amike.

Se temus pri operacio sur blindulinon (kio eble redonos la vidpovon) tiam eble oni povus diri mi deziras ŝin vidanta, en la senco ke oni deziras ke ŝi vidu. Tamen mi ne trovas tion tre eleganta.

Ankaŭ oni povus argumenti por 'Mi volas vidi ŝin vidantan' kiel ĥirurgan komenton.

Kion estus dirinta la Prezidento de Usono?

Vi kaptu Usamo Bin Laden viva aŭ vivantan?
Mia lingvosento, en tiu kazo, inklinigas min al la akuzativo.

Por mi la diferenco inter:

Mi volas vidi ŝin kaj mi volas ŝin vidi

estas la jena signifo:

Vidi ŝin: - kutima esprimo en Esperanto
Ŝin vidi: - ne tiom kutima, kaj pro tio mi volas diri ke estas ŝi, kiun mi volas vidi kaj neniun alian. Do ŝi laŭ la vortordo nun estas pli grava por mi ol en la unua frazo.

Mi finfine trovis bonan fonton por citi ĉi tie.
Mi memoris, ke tiaj frazoj estas ĝustaj nur kun la verbj de sensoj (kaj deziri ne estas tia verbo!), sed ne povis citi bonajn fontojn. PAG mncias ankaŭ la verbojn igi kaj lasi Ĵus mi trovis en PAG:

PAG:Atribua ag-propozicio
Oni trovas ĝin ĉe la predikataj verboj, kiuj esprimas la perceptadon de 172
la sensoj: vidi, rigardi, aŭdi, aŭskuiti, senti. La predikativo havas participan
(nominativan) aŭ infinitivan formon. La infinitivo, kvankam pli
malofta ĉe Z., estas tamen preferinda: ne aŭdu vian sklavon malbenanta
vinz; li sentis sin tuj faionta2; la esperojn de mia vivo midevis vidiforfali
en la abismon2; mi aŭdis la bebon krieti; en la modernaj pentrafoj
ni vidas ia imiton de la naturo aŭdeia vivo, alivorte la temon, fariĝi pli
kaj pii akcesora.
Rim. I. Kun tiuj predikativoj, la uzado estis longatempe ŝanceiiĝema, kaj en ia
primitiva literaturo oni trovos multajn ekzemplojn de predikativaj participoj en
akuzativo; tio estas severe evitinda. Frazo kiel:si ekvidis siajn fratinojn leviĝantajn
ei ia maro2 (1889) sajnus hodiaŭ nekorekta kaj devus esti ĝustigita en: ieviĝantaj
aŭ ieviĝi.
La participo, rilatanta ai ia objekto de tiaj verboj, akordiĝas kun ĝi nur,
kiam ĝi estas epiteto, t.e. kiam ĝi esprimas akcesoran kvaliton aŭ cirkonstancon,
kiu ne estas la materio mem de la percepto, ekz-e: tiam mi
ekaŭdis voĉon, sonantan ei ia fŭmo de ia rokoz; kaj ia virino diris ai
Saui: Iun dian mi vidis leviĝantan el ia teroz; ĉu vi vidas tiujn naĝantajn
bastonojn? Pri la elekto en dubaj okazoj, vidu § 174.
Cetere ne estas dubo, kiam la participo aktiva staras en preterito aŭ
futuro: ĝi ĉiam akordiĝas, ĉar percepto povas esprimiĝi nur per prezenca
participo.
Krom la verboj de perceptado, oni trovas atribuan ag-propozicion ankaŭ
ĉe la verboj igi kaj iasi. Ce iii, ia predikativo plej ofte alprenas inflnitivan
formon: igi la ĉevaion manĝi; iasi iun foriri. Pli detale vd. § 119. C.
Rim. II. Atentu pri la diferenco inter adverba adjekto kaj objekta predikativo. La
unua karakterizas la agon: lijuĝas sin senerare (lia juĝo pri si estas senerara); mi
sentas min bone (mia farto estas bona). La dua karakterizas, helpe de la predikato,
la objekton: iijuĝassin senerara