Parohxanino de nia monahxejo, Marija Geogievna Jxukova, filino de la fama marsxalo Georgij Konstantinovicx Jxukov, iam malgxoje rakontis al mi, ke sxia avino de la patrina flanko, jam okdeknauxjaragxa, ne komuniigxis de la infaneco. La malfelicxo estis en tio ke sxi dum kelkaj jaroj suferis je maljunula cerba malsano. La afero estis tiom malgxoja ke sxi ne rekonis sian amatan nepinon kaj kiam Marija eniris sxi povis tute trankvile demandi-"Kiu estas vi? Kaj kie estas mia amata nepino? Kie estas Marija?" Marija Georgievna ploris sed kuracistoj diradis ke la malsano de sxia avino ne estas kuracebla. Do estis nekompreneble cxu sxi volis pekokonfesi aux komuniigxi aux ecx ekvidi en sia cxambro pastron.
La pastroj al kiuj iradis Marija Georgievna nur vespiris kaj eksplikis ke ne eblas komunii maljunulinon ne sciante cxu sxi kredas je Dio (la tutan vivon sxi estis membro de la komunista partio kaj ateisto). Neniu auxdacis komunii sxin.
Mi kaj Marija Georgievno longe pensis pri la situacio sed nenion elpensis. Finfine mi diris-"Vi scias, Marija Georgievna, unu afero estas niaj homaj rezonoj sed alia afero estos kiam ni alvenos al sxi kun la Sanktaj Donacoj. Eble Dio Mem arangxos cxion. Ni ne havas alian esperon."
Marija Georgievna konsentis.
Mi ja proponis sed mi mem ne tre kredis je la sukceso de la afero. Pro tio , ho mi honto, mi prokrastis kelkfoje la viziton al la malsana maljunulino, mi sentis maldecidemon cxar timinde estas iri kun la sankta komunio al persono kiu versxajne ne komprenos la celon de la vizito. Kaj kiel kutime aperadis diversaj urgxaj farendajxoj-jen tiaj jen aliaj...
Finfine Marija Georgievna vidigis la patran, jxukovan insistemecon. Kaj mi eksentis honton pro mia maldecidemo. Dum kelkaj sekvaj tagoj ni interkonsentis fari du aferojn samtempe-sanktigi la marsxalan logxejon kaj provi pekokonfesi kaj komunii la maljunulinon. Certe se sxi mem tion ekvolos kaj gxuste perceptos mian viziton. La duo estis grave-Marija Georgievna avertis ke la maljunulino povos ekkolerigxi. Aldone evidentigxis ke sxi tute ne toleras homojn en nigra vesto. Jen kia surprizo! Mi devis haste kudri blankan sutanon.

Finfine ni ekiris sanktigi logxejon de marsxalo Jxukov kaj komunii lian bopatrinon. Interalie lia bopatrino estis neordinara, versxajne sxi estis la unusola bopatrino en la tuta homhistorio kies bofilo publike esprimis al sxi sian dankemon sur la malantaua pagxo de sia memuarlibro.
Ne sentime, vestita en blanka sutano, kun la Sanktaj Donacoj en hostiujo mi aperigis min en la cxambro en kiu kusxis sur lito malgranda kaj sekigxinta maljunulino, tre ordema kaj purema.
Nekuragxe retrorigardante Marja-on, mi singarde alproksimigxis al la lito kaj eldiris-"E-e-e-e... Saluton, Klavdia Evgen'evna."
La maljunulino vake rigardadis la plafonon. Poste sxi malrapide turnis sin al mi.
Tiam sxia rigardo subite igxis tute alia. Sxi ekkriis-"Patro! Finfine vi aliris. Mi atendadis vin tiom longe!!!"

Mi konsternigxis. Oni diris al mi ke la maljunulino estis en la tuta menskadukeco kaj ke dum kelkaj jaroj sxi perdis la menson sed jen... En la stato de perplekso mi turnis sin al Marija Georgievna.
Sed se mi estis ege mirita Marija Georgievna kaj sxia amikino estis en la stato de "kataklismo". Marija Georgievna ekploris kaj elkuris el la cxambro kaj la amikino diris al mi eksplikis al mi ke nenion tiaspecan-je signifo de la racia parolado-oni ne auxdis de Klavdija Evgen'jeva dum tri jaroj.
La maljunulino dauxris-"Patro, kial vi estis for tiom longe?" Mi respondis elkore-"Pardonu min, Klavdija Evgen'jevna, mi estas kulpa, sed nun mi finfine aliris." "Jes, jes, ni kune devas fari ion tre gravan!"-diris la bopatrino de la marsxalo kajmaltrankviligxinte aldonis-"Sed mi ne memoras kion!"
Mi diris-"Vi devas konfesi kaj preni komunion". Sxi respondis-"Certe, sed vi bonvolu helpi al mi."
Oni lasis nin duope. Mi sidis min cxe la lito sur segxeton kaj sxi, certe kun mia helpo, Klavdija Evgen'evna dum duonhoro sincere kaj sentime konfesadis siajn pekojn komencinte de la dekjara agxo kiam sxi lasttempe konfesis estinte jam lernejanino. Kaj dum tio sxi rivelis tian bonegan memoron ke mi nur mirigxis.
Kiam Klavdija Evgen'jevna finis mi invitis Masxa-on kaj sxian amikinon kaj dum ilia cxeesto mi solene tralegis super Klavdija Evgen'jevna la permesan pregxon. Sxi, sidante sur la lito, lumigxis.
Finfine ni komuniis sxin. Kiam mi komencis legi necesan antaux la komuniigo pregxon-"Mi kredas je Vi, La Sinjoro, kaj konfesas ... "- Klavdija Evgen'jevna mem kunmetis brakojn krucmaniere sur la brusto, evidente sxi rememoris la necesajn agojn el la bildoj de sxia infana komuniigxo.
Ni donis al la maljunulino hostion malsekigitan en la sankta akvo kaj sxi trankvile surlitigxis kun plezuro macxante la hostion pere de la sendenta busxo.
Ni komencis sanktigi la logxejon. Kiam mi denove eniris la cxambron de Klavdija Evgen'evna tenante la bovlon de la sankta akvo sxi eligis la hostion el la busxo kaj afable kapsalutis min. Post logxejsanktigo ni kune kun Marija Georgievna, sxia filo Egor kaj sxia amikino sidis mangxeti. Dum konversacio preteriris, versxajne, horo kaj duono.
Preparigxante iri hejmen mi iris adiauxi Klavdija Evgen'evna-on. La maljunulino kiel antauxe kusxis surlite sed mi tuje rimarkis ke io okazis je sxia vizagxo. La liva parto de la vizagxo kvazaux malsuprenfalis kaj estis absolute senmova. Mi vokis Marija Georgievna. Sxi jxetigxis al la maljunulino, komencis demandi sxin kio okazis, sed sxi ne donis respondon. Ni decidis ke tio estas la paralizo.
Tiele evidentigxis. Vortoj de pento kiujn sxi elparolic dum la konfso estis la lastaj kiujn sxi elparolis dum sxia vivo. Baldaux sxi mortis. Laux beno de la Patriarko ni servis la diservon pri la mortinto en nia Sretenskij monahxejo. La ministerio de la defendo imputis specialan tacxmenton por la enterigo de la bopatrino de la fama marsxalo Jxukov.