Por agordado de la amaso de dokumentoj mi devis ofte viziti na Peĉeri.
Okuloj de Valentina Pavlova estis malsanaj-nenio specifa-aĝa katarakto. Iafoje ŝi petis ke mi prenu benon de la patro Ioann por neserioza operacio en la fama instituto de Fedorov. La respondo de la patro Ioann, mi devas konfesi, tre surprizis min: “Ne,ne, neniuokaze. Nur ne nune, permesu ke la tempo trapasu.”-konvinkinte diris li. Reveninte Moskvon mi transdiris la vortojn al Valentina Pavlovna.
Ŝi ege malĝojiĝis. En la instituto ŝi jam faris la kontrakton. Valentina Pavlovna skribis al la patro Ioann tre detalan leteron kaj denove petis la benon eksplikante ke la operacio estas bagatelo ne inda la atenton. Certe la patro Ioann ankaŭ sciis kiel sendanĝera estas la katarakta operacio. Sed leginte la alportitan de mi leteron li ege maltrankviliĝis. Ni longe sidis kune kun la patro kaj li maltrankvile insistis ke mi persvadu na Valentina Pavlovna ke ŝi tuje rifuzu la operacion. Li denove skribis al ŝi vastan skribaĵon en kiu li petegis kaj per sia potenco de la spirita patro benis prokrasti la operacion por iom da tempo.

Tiam okazis ke mi ekhavis du liberajn semajnojn. Dum pli ol dek jaroj mi ne havis ferion tial patro Ioann benis min por ke mi veturu Krimeon plibonigi mian sanstaton en sanatorio. Kaj mi nepre devis preni kun mi na Valentina Pavlovna. Pri tio li ankaŭ skribis al ŝi en sia letero aldoninte ke la operacion ŝi devos fari poste, post unu monato post la ferio.
“Se ŝi faros la operacion nun ŝi mortos...”-malĝoje diris patro Ioann kiam ni estis adiaŭantaj.
Sed en Moskvo mi komprenis ke okazis neatendita afero. Valentina Pavlovna, eble unuafoje la vivo, ekribelis kontraŭ la volo de sia spirita patro. Lastfoje ŝi feriis en sia nune malproksima juneco, kaj nun, incitiĝinte, kolere ripetadis: “Nu, kion la patro fielpensis? Ferio? Kaj kiu administros la bazon?”
Ŝi indignis pro tio ke la patro fimaltrankviliĝas pro iu “bagatela okuloperacio”. Sed ĉifoje mi decideme diris ke mi komencas klopodi pri vojaĝiloj en sanatorio kaj laŭeble aldaŭ ni ekveturos Krimeon. Finfine Valentina Pavlovna, ŝajne, humiliĝis.
Pasis kelkaj tagoj. Mi ricevis de la patriarko benon por la ferio, mendis du vojaĝilojn (aŭtune ili estis facile akireblaj) kaj telefonis al la bazo por ke sciigi na Valentina Pavlovna pri la dato de nia forveturo.
“Valentina Pavlovna estas en malsanulejo, hodiaŭ oni ŝin opracias”-diris ŝia helpanto.
“Kiel?”-ekkriis mi,-”Patro Ioann ja malpermesis!”
Evidentiĝis ke antaŭ du tagoj la bazon vizitis iu monaĥino kiu estis antaŭe kuracisto, kaj, eksciinte pri la afero pri la katarakto, ŝi ankaŭ ne konsentis je la decido de la patro Ioann. Plene subteninte na Valentina Pavlovna ŝi promesis akiri benon por la operacio de unu el la spiritaj patroj de Troice-Sergiev monaĥejo kaj tiutage ŝi akiris ĝin. Valentina Pavlovna kun kontento veturis en instituto de Fedorov intencante post mallonga kaj neserioza operacio post du-tri tagoj ekveturi kune kun mi Krimeon. Sed dum la operacio ŝin atakis seriozega apopleksio kaj plena paralizo.
Eksciinte pri tio mi ĵetiĝis telefoni al patro Filaret – ĉelano de la patro Ioann. Je eksterordinaraj okaoj patro Ioann aliris al la patro Filaret kaj uzis lian telefonon.
“Kial vi povas agi tiele? Kial vi ne obaes min?”-preskaŭ plorante diris la patro aŭdante mian hastan malĝojan rakonton. -”se mi insistas pri io tio signifas ke mi scias kion mi faras.”
Kion mi povis respondi? Mi nur demandis kiel ni povas helpi-Valentina Pavlovna ankoraŭ estis senkonscia. Patro Ioann ordonis ke mi prenu la rezarvajn Sanktajn Donacojn (pano kaj vino) el kirko en ĉelo por ke kiam Valentina Pavlovna rekonsciiĝos mi povos tage aŭ nokte senprokraste pokokonfesi kaj komunii ŝin.
Laŭ lapreĝoj de la patro Ioann sekvatage ŝi rekonsciiĝis. La parencoj tuje sciigis min kja post duonhoro mi estis en la malsanulejo.

Oni eligis na Valentina Pavlova en la vestiblon de reanimadejo sur grandega fera rullito. Ŝi kuŝis sub blanka littuko-malgranda kaj senhelpa. Ekvidinte min ŝi fermis la okulojn kaj ekploris. Ŝi ne kapablis paroli. Sed sen ĉiuj vortoj estis komprenebla ŝia pekokonfeso. Mi tralegis super ŝi la permesan preĝon kaj komuniis ŝin. Ni adiaŭis.
Sekvatage ŝin komuniis patro Vladimir Ĉuvikin. Tiuvespere ŝi mortis. Enterigis na Valentina Pavlovna ni kun hela kaj paca humoro. Ĉar, laŭ la antikva eklezia tradicio, la animo de homo, kiu kapablis komuniiĝi en la tago de sia morto, tuje supreniras al la trono de la Sinjoro.

Yakunin:Oni eligis na Valentina Pavlova

Kion vi komprenas per "na"???? Kial kelkaj homoj diras tiun "na"?

vidas vandenis:

Desmut:

Yakunin:Oni eligis na Valentina Pavlova

Kion vi komprenas per "na"???? Kial kelkaj homoj diras tiun "na"?

"NA". Ĉu vi ne komprenis? Tamen mi ankaŭ sribus ''Valentinan".
Mi gratulas ĉiujn Valentinojn, kaj Valentojn je 14 februaro!

Ne, mi fakte ne komprenas...sed nun mi iom povas diveni...ĉu estas por anstataŭi la "n" de akuzativo?

Interese...

Ne, bonvolu klarigi al mi tion...mi vere petas.

Ĉu iu vere ellegis tiun ĉi longaĵon?
Mi pardonpetas, kara Yakunin, sed mi ne sufiĉe interesis legi ĝin. Koran pardonon.

Desmut:

vidas vandenis:

Desmut:

Yakunin:Oni eligis na Valentina Pavlova

Kion vi komprenas per "na"???? Kial kelkaj homoj diras tiun "na"?

"NA". Ĉu vi ne komprenis? Tamen mi ankaŭ sribus ''Valentinan".
Mi gratulas ĉiujn Valentinojn, kaj Valentojn je 14 februaro!

Ne, mi fakte ne komprenas...sed nun mi iom povas diveni...ĉu estas por anstataŭi la "n" de akuzativo?

Interese...

Ne, bonvolu klarigi al mi tion...mi vere petas.

Jes, tio estas neoficiala prepozicio (kiu tamen ne estas vere bezonata), kiu anstataŭas N-finaĵon.

Serĉu iom en la forumo, vi certe trovos antaŭajn diskutojn pri tiu temo.

Desmut:Ĉu iu vere ellegis tiun ĉi longaĵon?
Mi pardonpetas, kara Yakunin, sed mi ne sufiĉe interesis legi ĝin. Koran pardonon.

Legi la tradukon estas tute bonvola afero!
Farante la tradukon por la aŭtoro de la libro kaj metante la tradukon ĉi tien mi havas du celojn. La unua kaj la plej grava estas kontrolo de la traduko pere de la legantoj. La dua kaj ne tiom grava estas tia-eble por kelkaj estus interese konatiĝi kun vivo de la Rusa Ortodoksa Eklezio kaj kun vivo de ĝiaj membroj.

"Jes, tio estas neoficiala prepozicio (kiu tamen ne estas vere bezonata), kiu anstataŭas N-finaĵon."
Prave. Uzo de "n" finaĵo ne ĉiam ĝustas ĉar ekzemple tiu "n" misformigas nomojn uzataj en aliaj landoj tial estas pli utile diri " na Valentina Pavlovna" ol "Valentinan Pavlovnan"

Senrompe al la patro Ioann estas alligita ĉio kio rilatas al revivigo kaj starigo de monaĥa vivo en nia Sretenskij monahejo. Aŭtune de la jaro 1993, antaŭtage de la festo de la Iverskaja ikono de la Dipatrino, mi alveturis al patro Ioann dum tre malfacila tempo de mia vivo. Tiam mi jam estis pastromonaĥo de la Moskva Donskoj monaĥejo. Pro mia kulpo la rilatoj inter mi kaj la estro de tiu monaĥejo arkimandrito Agafor tiom malpliboniĝis ke mi tute ne sciis kion mi defas fari kaj kiel agi. Patro Agafor mem sendis min na Peĉeri al mia spirita patro por ke li solvu miajn problemojn.
La patro Ioann longe min konsolis kaj vokis al mia monaĥa pacienco. Li kapablis trovi la ĝustajn vortojn kaj ĉefe-lia amo al homo kaj kredo kaj espero je la Dia volo estis tiom fortaj ke homoj, alveturantaj al li kun, ŝajne, nesolveblaj problemoj, eliris el lia ĉelo plenaj ne nur de konsolo, kaj ankaj plenaj de novaj fortoj por la vivo. En tio estis unu el la plej maloftaj trajtoj kiun havis la patro Ioann-li parolis kiel tiu kiu havas potencon de Dio doni la vivajn fortojn kaj konduki homojn post Kristo.
Ni parolis tiam sufiĉe longe. Jam komenciĝis la tutnokta diservo. Patro Ioann, rigardinte horloĝon, hastis kaj sendis min al kirko dirinte ke baldaŭ li mem aliros.
Kune kun junaj monaĥejaj pastromonaĥoj, jam sanktvestiĝinte, ni atendis akateston en la antikva kava altarejo de la Endormiĝa kirko. Subite al ni aliris patro Ioann. Ni adiaŭis antaŭ duonhoro sed nun li ŝajnis al mi nekutima-koncentrite strikta. Sen iuj vortoj li prenis mian manon kaj kondukis min al la centro de la altarejo, al la trono. Tie li trifoje profunde kliniĝis, trifoje respektoplene kisis la tronon kaj ordonis ke mi faru same. Poste, turninte sin al mi, li diris: “Nun aŭskultu la Dian volon. “
Neniam antaŭe mi aŭdis de li tiajn vortojn.
“Vi revenu Moskvon kaj senprokraste iru al la plejsankta Patriarko”-anoncigis al mi patro Ioann,-”petu ke li benu vin transiri el la frataro de la Donskoj monaĥejo en la frataro de la Pskovo Peĉerskij monaĥejo. Petu ke li benu kreadon de la filio de la Pskovo Peĉerskij monaĥejo en Moskvo kaj vi konstruos tiun filion.”
Mi ne sciis kion diri. Unuflanke mi konsciis ke ĉimomente estas ŝanĝata mia vivo. Kaj aliflanke per mia menso mi estis komprenanta ka plenumi la diritan de la patro Ioann estas absolute nereale.
“Patro”-eldiris mi-”tio estas neebla, la Patriarko antaŭ nelonge anoncigis ke en Moskvo estos konstruitaj neniuj filioj de la eparkiaj monaĥejoj kaj strikte ordonis ke oni ne iru kun tiaj petoj al li.”
Ĉi tie estas necesa la klarigo. Ĝis tiam en la Rusa Eklezio estis restarigitaj jam 360 monaĥejoj kaj multaj el ili deziris havi siajn filiojn en la ĉefurbo kaj tiom tedis la Patriarkon per tiaj petoj ke li dum unu el la kunsidoj de la pastraro avertis ke ili ne iru al li kun tiaj petoj. Ĉar se disdoni moskvajn kirkojn al monaĥejoj tiam moskvaj paroĥaj kirkoj tute foriĝos.
Ĉion tion mi eksplikis al la patro Ioann. Sed li neniel reagis.