en la turka ankaŭ substantivoj povas konjugiĝi laŭ tempoj:
ben talebeyim- mi student-as
ben talebeydim- mi student-is.

troyshadow:supremencitaj verbsufiksoj efektivas sintaksajn rolojn,ne nur semantikajn."Mi reĝanto" signifas ne pli ol du neligitajn vortojn,indas aldoni la predikat-ilon por ke jenaj du vortoj ekestu senca frazo.Sen la sufiksoj -as/is/ktp neniu kunmeto de vortoj havos memstaran sencon.

Mi ne diris ke verbo-ligilo ne estas necesa. Mi diris ke post aldono de -as vi ricevas verbon, ne predikaton, kaj la senco povas ŝanĝiĝi, kiel kun martelo.
Sed povas esti propozicio entute sen verboj:
Apoteko. Strato. Laterno.
Aldone kun tempoj:
Mia inta apoteko. Via anta strato. Lia onta laterno.

troyshadow:en la turka ankaŭ substantivoj povas konjugiĝi laŭ tempoj:
ben talebeyim- mi student-as
ben talebeydim- mi student-is.

Tiaj ekzemploj ne estas tro interesaj.
Kiel en la turka estas, ekzemple "Mi konatiĝis kun inta studento" ?
T.e. ĉu post konjugiĝo substantivo restas substantivo kaj restas deklinaciebla?
Sen deklinacio tio signifas, ke en la turka verbo-ligilo ligiĝas kun substantivo-predikato, simile kiel mi ŝercis pri la senverba angla.
Pli, kiel en la turka estas "Mi povas esti studento", "Mi povas esti inta studento" - ĉu verboj-ligiloj ankaŭ ligiĝas kun predikato?

sergejm:

troyshadow:supremencitaj verbsufiksoj efektivas sintaksajn rolojn,ne nur semantikajn."Mi reĝanto" signifas ne pli ol du neligitajn vortojn,indas aldoni la predikat-ilon por ke jenaj du vortoj ekestu senca frazo.Sen la sufiksoj -as/is/ktp neniu kunmeto de vortoj havos memstaran sencon.

Mi ne diris ke verbo-ligilo ne estas necesa. Mi diris ke post aldono de -as vi ricevas verbon, ne predikaton, kaj la senco povas ŝanĝiĝi, kiel kun martelo.
Sed povas esti propozicio entute sen verboj:
Apoteko. Strato. Laterno.
Aldone kun tempoj:
Mia inta apoteko. Via anta strato. Lia onta laterno.

troyshadow:en la turka ankaŭ substantivoj povas konjugiĝi laŭ tempoj:
ben talebeyim- mi student-as
ben talebeydim- mi student-is.

Tiaj ekzemploj ne estas tro interesaj.
Kiel en la turka estas, ekzemple "Mi konatiĝis kun inta studento" ?
T.e. ĉu post konjugiĝo substantivo restas substantivo kaj restas deklinaciebla?
Sen deklinacio tio signifas, ke en la turka verbo-ligilo ligiĝas kun substantivo-predikato, simile kiel mi ŝercis pri la senverba angla.
Pli, kiel en la turka estas "Mi povas esti studento", "Mi povas esti inta studento" - ĉu verboj-ligiloj ankaŭ ligiĝas kun predikato?

se mi ĝuste memoras "mi povas esti studento" - "talebe olabilirim","mi konatiĝas kun inta studento- talebe olduğu tanırım"(traduki intencis laŭvorte)
ankaŭ oni povas diri:
evdeyim- mi estas en domo
evdesin- ci estas en domo
evimizdeydiniz- vi estis en nia domo.
do,vi vidas,substantivoj kaj konjugiĝas,kaj dekliniğas,kaj konjugiĝas denove.

do,verbo estas nur unu el varioj de predikato

kaj pri via ekzeplo de Blok: tiuj frazoj estas plimallongitaj el: (jen estas) strato,laterno,apoteko.En la rusa,sciitas,la verbo forigatas en la prezenta tempo,sed ĝia malesto ja estas markilo de prezenta tempo

Kiel jan rimarkis Kirilo81:

Kirilo81:La problemo estiĝas, kiam oni miksas semantikajn vortoklasojn¹ kun sintaksaj vortospecoj², kion la eŭropa lingvoscienco faras jam de du mil jaroj, verŝajne ĉar en la eŭropaj lingvoj estas klara rilato inter ili, tamen ne bijekcia.

estas verboj semantike kaj sintakse.
Eŭropa divido de vortospecoj ne tro taŭgas por la turka kaj aliaj orientaj lingvoj.

Mezepoka eŭropa lingvoscienco estis eĉ pli stulta. Kvankam en la angla kaj la hispana jam ne estis kazoj, ĝi parolis pli ili. Memoru Alicon, kiel ŝi deklinacias:
Nominamtivo: muso
Genetivo: de muso
Dativo: al muso
Akuzativo: muson
Vokativo: o muso

Kirilo81:La problemo estiĝas, kiam oni miksas semantikajn vortoklasojn¹ kun sintaksaj vortospecoj², kion la eŭropa lingvoscienco faras jam de du mil jaroj, verŝajne ĉar en la eŭropaj lingvoj estas klara rilato inter ili, tamen ne bijekcia.

En ekstereŭropaj lingvoj la diferenco multe pli klare videblas, sed ankaŭ Esperanto bone taŭgas por demonstri la diferencon.
La verboj¹ kapt' kaj fal' restas verboj¹ en la substantivoj² fiŝkapto kaj falo, same kiel la substantivo¹ reĝ' restas si en la verbo² reĝi.
La manko de bonaj distingigaj terminoj estas bedaŭrinda.

La vortoklasoj estas difinendaj semantike, verŝajne laŭ prototipa modelo (do estas pli kaj malpli tipaj verboj), la vortospecoj estas depende de la lingvoj difineblaj laŭ formaj (ekz. en Esperanto) aŭ sintaksaj trajtoj (ekz. en la angla).

Dankon.

Ĉu tio signifas, ke estas tri niveloj de analizo: la semantika analizo de vortklasoj, la sintaksa analizo de vortspecoj, kaj la sintaksa analizo de frazroloj? Aŭ la dua kaj la tria estas la sama?

Vivi signifas batali.
1: verbo¹ verbo¹ verbo¹.
2: nominalo² verbalo² nominalo².
3: subjekto predikato objekto.

Se la unua analizo de vortoklasoj¹ estas farata kun ne-sintaksaj vortoj (t.e. vortoj kiuj tiaforme ne povas aperi en propozicio; eble radikoj), kiel oni taksu ilian klason¹? Ekzemple la vorto lac/, ĉu ĝi signifas econ (kaj sekve estas adjektivo/kvalitigaĵo), ĉu ĝi signifas staton (kaj sekve estas verbo)?
Ĉu la vorto hom/ signifas individuon el la specio homo sapiens, ĉu ĝi signifas la ecaron de ĉiuj el tiu specio?
Evidente la vorto hom/ mem ja enhavas semantikan valoron (malsame kiel la vortoj est/ aŭ la deiktaj vortoj mi, li, tiam, nun), kaj tiu vorto povas realigi sin kiel iu ajn vortspeco², do, kiu el tiuj specoj difinas ĝian klason?
En Esperatno, ni povas eble konsulti la Universalan Vortaron por determini la vortklason de la tradukoj, kaj laŭ tiu klaso difini la specon de la Esperanta vorto. Tamen tiu ŝajnas al mi klopodo fiksi la ĉevalon al la sedo, kaj ne la sedon al la ĉevalo.

nornen:

Kirilo81:La problemo estiĝas, kiam oni miksas semantikajn vortoklasojn¹ kun sintaksaj vortospecoj², kion la eŭropa lingvoscienco faras jam de du mil jaroj, verŝajne ĉar en la eŭropaj lingvoj estas klara rilato inter ili, tamen ne bijekcia.

En ekstereŭropaj lingvoj la diferenco multe pli klare videblas, sed ankaŭ Esperanto bone taŭgas por demonstri la diferencon.
La verboj¹ kapt' kaj fal' restas verboj¹ en la substantivoj² fiŝkapto kaj falo, same kiel la substantivo¹ reĝ' restas si en la verbo² reĝi.
La manko de bonaj distingigaj terminoj estas bedaŭrinda.

La vortoklasoj estas difinendaj semantike, verŝajne laŭ prototipa modelo (do estas pli kaj malpli tipaj verboj), la vortospecoj estas depende de la lingvoj difineblaj laŭ formaj (ekz. en Esperanto) aŭ sintaksaj trajtoj (ekz. en la angla).

Dankon.

Ĉu tio signifas, ke estas tri niveloj de analizo: la semantika analizo de vortklasoj, la sintaksa analizo de vortspecoj, kaj la sintaksa analizo de frazroloj? Aŭ la dua kaj la tria estas la sama?

Vivi signifas batali.
1: verbo¹ verbo¹ verbo¹.
2: nominalo² verbalo² nominalo².
3: subjekto predikato objekto.

Se la unua analizo de vortoklasoj¹ estas farata kun ne-sintaksaj vortoj (t.e. vortoj kiuj tiaforme ne povas aperi en propozicio; eble radikoj), kiel oni taksu ilian klason¹? Ekzemple la vorto lac/, ĉu ĝi signifas econ (kaj sekve estas adjektivo/kvalitigaĵo), ĉu ĝi signifas staton (kaj sekve estas verbo)?
Ĉu la vorto hom/ signifas individuon el la specio homo sapiens, ĉu ĝi signifas la ecaron de ĉiuj el tiu specio?
Evidente la vorto hom/ mem ja enhavas semantikan valoron (malsame kiel la vortoj est/ aŭ la deiktaj vortoj mi, li, tiam, nun), kaj tiu vorto povas realigi sin kiel iu ajn vortspeco², do, kiu el tiuj specoj difinas ĝian klason?
En Esperatno, ni povas eble konsulti la Universalan Vortaron por determini la vortklason de la tradukoj, kaj laŭ tiu klaso difini la specon de la Esperanta vorto. Tamen tiu ŝajnas al mi klopodo fiksi la ĉevalon al la sedo, kaj ne la sedon al la ĉevalo.

Evidentas,en ĉiu lingvo ĉiuj vortoj havas sian "originan" vortklason lau la semantiko kiel en e-o .

@nornen

Eble oni devas aldoni eĉ kvaran, pli abstraktan nivelon:

1. ontologia klasfiko de la entoj: objekto, ago, eco ktp. - universalaj
2. semantikaj vortklasoj: verbo¹, substantivo¹ ktp. - sekvas el 1., sed tamen estas jam lingvospecifaj, ĉar ekzistas dubaj okazoj kiel broso, kombilo (prototipaj substantivoj) - brosi, kombi (prototipaj verboj), do inter lingvoj (kaj kiel en ĉi tiu ekzemplo eĉ ene de lingvoj) povas esti variado
3. sintaksaj/morfologiaj vortspecoj - povas aplikiĝi al ĉiuj vortklasoj
4. frazroloj - povas aplikiĝi al diversaj vortspecoj

La klaso 1. estas pli filozofia ol lingvistika demando, la klasoj laŭ 2 estas fikseblaj per lingvistikaj rimedoj, en E-o nome per la konduto de la radikoj en la vortfarado (kaj per la traduko en la UV, kiel vi rimarkigas), kiu klare montras la ekziston de tri klasoj ĉe la ordinaraj radikoj.

Se mi devus trovi distingon inter nomo kaj verbo, mi dirus ke nomo estas aŭtonoma, kiam verbo bezonas komplementojn (inkl. subjekto).

Pomo estas ebla, kiel "pomo ruĝa", sed "manĝas" kiel memstara vorto ne eblas.

verbo difinas sintaksajn kaj semantikajn rilatojn inter aĵoj, kiuj estas en la frazo aŭ estas esprimataj de ĝi.

La knabo manĝas pomon. "manĝi" esprimas iun rilaton inter la knabo kaj la pomo.

En esperanto, nomo povas esti uzita por difini "paradigmajn" rilatojn inter la diversaj vortoj faritaj el la sama radiko:
kanti estas "fari kanton"
kanta estas "rilata al kanto"
kante estas "per kanto"

marteli estas "uzi martelon"
martela estas " rilata al martelo"
martele estas "per martelo"

ĉiuj tiuj rilatoj devas esti konataj kiam oni lernas vorton.

Plie, verbo havas indikon (= terminaĵo aŭ vorteto) pri tempo kaj modo; nomo havas indikon pri nombro kaj rolo