Laŭ mi, la interna ideo rilatas kun la respondo al la demando: "Kial vi volas paroli Esperante?"

Oni povas paroli iun nacian lingvon ĉar ĝi estas onia denaska lingvo aŭ la lingvo de la lando kie oni loĝas aŭ lingvo utila dum oniaj vojaĝoj aŭ pro onia laboro... Tre malofte tiuj ĉi povas esti taŭgaj kialoj por Esperantistoj. Eĉ denaskuloj ofte bezonas alian lingvon ĉiutage; do, kial daŭre paroli Esperante?

Altebrilas:LMHO, ĉiu esperantisto havas sian propran opinion, pri kio estas LA interna ideo.

La respondo ne estas la sama por ĉiuj.

Tamen, estas io komuna preskaŭ al ĉiuj (esceptoj ĉiam ekzistas): la deziro de egaleco inter la lingvoj kaj inter la popoloj, la serĉado de internacia lingvo sen neutilaj malsimplaĵoj; ne malofte, ankaŭ la espero ke, pere de tia internacia lingvo, oni faciligos pacon kaj demokration. Tiu komuna, nedifinata sento estas, laŭ mi, la interna ideo.

Mi aldonos kelkaj rimarkojn:

* Kelke da homoj simple ŝatas la etoson kiam ili renkontiĝas aliajn esperantistojn; en tia okazo, nekonscie, ili ŝatas la ideon inspirantan tian etoson; do, ili konsentas kun la interna ideo, sed ili ne konscias pri tio.

* Esceptoj ja ekzistas kaj ja estas permesataj kaj permesendaj. Sed, laŭ mi, ilia kvanto estas tre malgranda: eble 0,1% aŭ 0,01%.

* Estas ankaŭ homoj kiuj lernis Esperanton kaj ne plu uzas ĝin. Ofte ili estas la esperanto-parolantoj kiuj perdis la internan ideon.

* Fine, mi volas respondi al Terurĉjo:

Terurĉjo:Dum sovetunio mi havis ion similan al la interna ideo. Post la falo de sovetunio kaj malapero de la fera kurteno mi konvinkiĝis, ke la ideo estas nur bela revo, neniam efektiviĝonta.

Pri kia ideo vi temas? Mi opinias ke ĝi ne estis vere simila al nia interna ideo, kaj ĝi malaperis ĉar ĝi estis ne nur reva, sed erara.
Ĉiel, la interna ideo ne estas profetaĵo pri eventoj okazontaj; male, ĝi estas deziro pri eventoj okazindaj kaj sinteno pri justeco kaj egaleco.

Nuntempe ni spertas en Usono la malaperon de la ideo de la "fandujo", tio estas poto en kio ĉiuj homoj fandiĝus al unu simila popolo. Male, oni nun publike akceptas ke ni vivas en plukultura lando kun diversaj lingvoj, religioj, ktp. Mi kredas ke iom post iom homoj ĉe komprenas ke la angla ne estas la ununura lingvo uzata ĉilanda. Tial por mi la iterna ideo estas tre viva. Mi instruas la hispanan ĉi-tie kaj la demando por ĝi estas granda ĉar multaj komprenas ke pere de la hispana ili havos pliajn amikojn kaj kontaktojn. Oni vivas kun la hispana kulturo kaj oni vidas ke estas tre vigla kaj interesa kulturo. Do kvankam ni vivas en lando kie la angla gravas, ankaŭ gravas la hispana. Nur ke malfacilas lerni ĝin. Mi kredas ke la tagoj de Espernato atendas nin.