miĥil:
Eble denove temas pri semantika problemo, sed mi ne nomus tion ĉi 'nenia' ideo. Fakte al mi ŝajnas esti sufiĉe klare ke nenio okazas al individuo post morto. Baze la argumento estas kompreneble ke ne estas kialo por la malo, kaj ke tiu malo ne estas harmonia kun la resto de la scioj. Kio estas malbona pri tio? Eblus malsamopinii, se vi volas mi eĉ cedus ke temas pri ia kredo, sed mi vere ne akceptas la senperan malpromocion al 'nenia ideo'. Certe ne sen ĉiaj kontraŭargumentoj. Se ekzistus postmorto, kiel eblas ke ĝis nun ĝi tute eskapis sciencan observon? Eblus, sed ne ŝajnas al mi verŝajne. Aldone ne ekzistas ia ajn kialo kial ĝi ja ekzistus.

Mirigas min ke mi devas resti asertadi ĉi tion, kaj kiel respondon nur ricevas 'ankaŭ vi ne scias'. Mi scias absolute nenion, sed tio ne signifas ke mi estas sen ideo.

Mi samopinias. "Vi" estas rezulto de viaj cerbaj funkciadoj. Ne pli ne malpli. Estas la nur faktoj signas per la datumo. Do estas estas racia konkludi ke kiam vi mortiĝi, vi ĉesas ekzisti. Sed. me datumo sugestias ĉio post morto. Do pensas ke ekzistas io post morto ne estas racia. Nur fantazio.

Solulo:.... aŭ relativeco de la peko (por kredantoj)

Jen unu eta historio:

John edziniĝis kun Mary kiam ili ambaŭ havis 25 jarojn. Ili ege amis unu la alian, havis unu infanon kaj vivis feliĉe dum 2 jaroj kiam io terura okazis. Mary havis seriozan aŭtan akcidenton kaj unumomente ŝi perdis ĉion; ŝian belecon kaj sanon. Ŝi estis paralizita kaj eĉ psike senkonscia je ŝia malfeliĉo. John flegis sian edzinon, lavis ŝin kaj nutris.
Post du jaroj Jonn renkontis sian amikinojn de lernejaj jaroj (Betty) kiu volonte oferis ŝian helpon. Ŝi helpis al Jonn je la flegado de la malsana edzino. John estis ege dankema kaj li ekkomprenis ke lia dankemo estas io pli grava. John eksentis ian " dolĉan varmeton" en la koro kaj li komprenis ke li amas Betty'n. Ŝi eksentis la samon kaj... komencis regula seksa kunvivado. John estis feliĉega ĉar tio iam helpis lin en lia malfeliĉo kaj aldonis al li novan forton por flegi pri sia edzino. La edzino sciis nenion, do nenio malbona okazis. Kaj kion li povus fari? Vivi en seksabstino? Li havis nur 30 jaroj kaj la mondo ĉirkaŭ li estis plena je belaj kaj junaj virinoj.

Mi preterpasos la kurantan diskuton sed respondos al la origina demando nur por mia ekzerco de Esperanto.

John iru juĝejon kaj petu eksedziĝon post sufiĉa preparo por flegigi Mary-n en malsanulejo. Li estas "feliĉa" en la nuna situacio, sed la du virinoj estas malfeliĉaj. Mary eble scias sub sia malklara konscio lian perfidon. Betty devas esti kaŝita edzino, kiu nur atendis la morton de nuna edzino. La rilato de John kaj Betty estas adulto. Do ili ne facile fariĝos geedzoj. Eble necesos tiom da kompenso al Mary, ke ŝi povas trankvile elvivi en malsanulejo. Tia vojo ŝajnas la plej bona por ke ĉiuj egale feliĉiĝu. Estus tiel, se mi estus juĝisto.

Unu rakonteto de la aŭtentika vivo...

Antaŭ 20 aŭ eĉ pli jaroj mi veturis kun unu pli alta virino en aŭtobuso, sidinte unu apud la alia kaj, nature, ni ekinterparolis. Ŝi okazis esti religiosa kaj havi la fortegan fidon je Dio. Ŝi fakte mallonge rerakontis sian vivon, kio, bedaŭrinde, okazis ja tre malĝoja. La unu kaj sola ĝojo en sia vivo ŝi trovis en sia kredo - aŭ, almenaŭ, mi ricevis tiel. Sia edzo estis jam morte kaj dumvive li estintis vere fia homaĉo - drinkegulo kaj perfortulo, kiu bategas sian edzinon ofte kaj primokis ŝin sekve de sia kredo. Ili ankaŭ ofte ne havis sufiĉe da manĝaĵo ĉar sia edzo malŝparis sian monon provizinte sin per alkoholo. Bedaŭrinde - aŭ eble bonŝance? - ili ne havis infanojn...

Mi demandis, pro kio ŝi ne divorcis. Sia respondo estis: "Ĉar ĝi estus ja kontraŭ de volo de Dio!" Kaj, ŝajnis al mi, ŝi tuttempe esperis, ke la Dio ilin helpus montrante al li "la veran vojon". Sed tio ne okazis kaj finale ŝi ekrestis sole kaj solece. Ŝin ne helpis nek Dio nek sia fido en Dio... Ŝi ankaŭ diris ke ŝi esperegas savi eĉ la solan animon el "la tia mizera mondo" (ŝi evidente malofte - se entute! - vidis la pli helajn flankojn de la vivo), kvankam ŝi ne povis savi sian edzon. Ĝi estis, pro kio ŝi post la morto de sia edzo ofte vizitis tavernoj, provante maldormigi "animojn misirantajn". Dume malsukcese, ŝi konstatis kaj aldiris, se ŝi ne rezignos.

Foje mi pripensas pri tiu renkonto, ĉefe en konekso kun reliagiaj temoj, ekzemple tien ĉi. Ĉu ĝi estis ja bona por ŝi, ke ŝi ne divorcis kaj tiel fakte disipis sian vivon? Mi neniel povus diri, ke ŝia moralo estas ja ekzemplo, laŭ ĝi oni devus vivi... Tia "diodonanta" moralo certe estas malsekvinda, ĉu ne? Samtempe mi pensas, ke se ŝi perdus sian fidon, ŝi verŝajne tute ne havus ion, por kio vivi pluen. Do, miaopinie la religio estis por ŝi kaj malbeno kaj beno... Tiel aŭ ne, ŝi verŝajne vivintus pli bone se ŝi neniam sciiĝintus pri Dio.

robinast: Do, miaopinie la religio estis por ŝi kaj malbeno kaj beno... Tiel aŭ ne, ŝi verŝajne vivintus pli bone se ŝi neniam sciiĝintus pri Dio.

Interesa kaj pripensinda rakonteto.

Memorigas min pri Dostoyevsky kaj la moralaj problemojn en liaj verkoj.
Nu, Dostoyevsky ne estis scienculo, li estis kredanto, do li estis idioto.
Kio estus la tutmonda literaturo sen religiaj moralaj problemoj?
(Same la muziko, pentrarto...)
Vivu ateismo!

robinast:ŝi verŝajne vivintus pli bone se ŝi neniam sciiĝintus pri Dio.

Eble, sed ne certe. Mi scias pri virino (mi ne konas ŝin), kies "koramiko" estas same al la edzo de la virino en via veturo.

Ŝi scias kiel li estas. Ŝia familio kaj geamikoj scias ĝin. Ŝia psikologiisto scias ĝin kaj rekomendis ŝin forlasi lin, kaj policiistoj ankaŭ avertis ŝin pri verŝajna morta fino.

Ŝi ne volas esti sen kunulo kaj serĉas por si ekskuzojn por ne forlasi lin. Fakte antaŭ ne longe, li forlasis ŝin kaj iom poste li decidis repreni la rilaton (li bezonis flegistinon) kaj ŝi akceptis.

Eble por la virino de via historio, religio ne estis facila ekskuzo. Tamen, ne esti religiema ne garantias lertecon nek saĝecon por decidi.

Aldone, la problemo pri la virino de via historio, ne estis Dio mem, sed religio kiu decidis kredigi absurdaĵojn al ĉiuj. Mi klarigas, ke esti kristano ne estas same al esti katolika, eĉ se esti katolika implicas esti kristano.

Ĝis, Novatago.

novatago:

Mi klarigas, ke esti kristano ne estas same al esti katolika, eĉ se esti katolika implicas esti kristano.

Hmmm.... Interesega konstato. Bonvolu klarigi, pli detale, kun ekzemploj...

Solulo:
Nu, Dostoyevsky ne estis scienculo, li estis kredanto, do li estis idioto.

Je-es?

Solulo:
Kio estus la tutmonda literaturo sen religiaj moralaj problemoj?
(Same la muziko, pentrarto...)
Vivu ateismo!

Hmmm... ĉu vi vere pensas, ke moralaj problemoj ja samtempe nepre estas religiaj? Kaj ateistoj jam laŭdifine malhavas moralajn problemajn? Mi fakte ne kredas tion. Ŝajnas al mi, ke vi simple ne povas esti tiel blinda...

Solulo:

novatago:

Mi klarigas, ke esti kristano ne estas same al esti katolika, eĉ se esti katolika implicas esti kristano.

Hmmm.... Interesega konstato. Bonvolu klarigi, pli detale, kun ekzemploj...

Nu, ekzistas ja aliaj kristanaj konfesioj.

novatago:

robinast:ŝi verŝajne vivintus pli bone se ŝi neniam sciiĝintus pri Dio.

Eble, sed ne certe.

Sendube. Ĝi estas, pro kio mi scribis 'verŝajne'. Ĉar sian malvolon ne divorci ŝi motivis per la volo de Dio, mi pensas, ke ĝi ja estis sia ĉefmotivo. Sed, nature, nenio certigas, ke ŝi nepre divorcintus se ŝi ne estintus religiulo...

novatago:
Tamen, ne esti religiema ne garantias lertecon nek saĝecon por decidi.

Mi tute konsentas! Limo inter saĝuloj kaj malsaĝuloj certe ne estas la sama, kia inter ateistoj kaj religiuloj.

Nur hodiaŭ (03 - 08 - 2011 aŭ 08 - 03 - 2011) mi vidis tian fadenon. Kurioze: la nomo de la fadeno estas "relativeco de la moralo". Sed oni multe diskutas dion kaj religion. Kial?