Pripensinte la juna virino respondis- «Tiajn decidojn oni devas fari post longaj preĝoj kaj post longa fasto. Revenu al mi post dek tagoj. Dum la dek tagoj manĝu neniun, trinku nur akvon. Post dek tagoj mi sciigu al vi mian respondon».
Je la starigita limtempo la junulo denove estis en la domo de sia amatino. Sed ĉifoje la servantoj portis lin je portilo-tiom li senfortiĝis pro la fasto. En granda ĉambro li ekvidis je unu flanko festotablon plenan de bongustaĵoj kaj je la dua flanko de la ĉambro li ekvidis luksan liton.
«Nu, sinjoro»-diris al li la virino- «de kio ni komenos?» Kaj ŝi demandeme almonris al li komene la tablon kaj poste la liton.
«Sinjorino!»-eldiris la junulo- «pardonu min sed komence mi devas iomete fortiĝi per la manĝaĵo...»
«Jen kiom rapide vi kapablasŝanĝi min je la alia asio»-diris la saĝa juna virino. «Kaj en tio estas la homa esenco!»-daŭris ŝi- «mi devas agnoski ke mi mem ankaŭ amas vin dum longa tempo. Sed scianta la volon de la gepatroj mi obeis kaj iĝis edzino de nia amiko. Lia morto tiom multe malkovris por mi. Ĉio en la vivo estas tiom ŝanĝebla. Do kion ni preferos hodiaŭ? Ĉu servi por la ŝanĝebla mondo aŭ por la eterna Dio?»
Kaj ili ambaŭ eksidiĝis ĉe la festotablo kaj tuje decidis disdoni siajn havaĵojn al malriĉuloj kaj sekvi Kriston ĉiu en sia monaĥejo.

Patro Gavriil

La absoluta mastro kaj reganto de la monaĥejo dum tiuj jaroj estis patro monaĥejestro arkimandrito Gavriil. Pri lia severa humoro en la eklezio ĝis nun iras legendoj spite al tio ke pli ol 20 jaroj forpasis post tia tempo kiam li forlasis la Pskova-Peĉeran monaĥejon kaj iĝis episkopo je la Malproksima Oriento.
Al mi rakontis la monaĥeja ekonomo patro Anastasij ke iafoje, en la fino de 1970-aj jaroj, en Pskova bazaro je kiu patro Anastasij alveturadis aĉeti manĝaĵojn, al li aliris du armeanoj. Ili raportis ke ili estas senditaj konduki lin, civitanon Popov Aleksej Ivanoviĉ (tia estis la nomo de la patro Aleksij en la mondo), en la urban armean komisariaton.

Tie oni sciigis al li ke li kiel militadeva civitano pere de ordono de la armea komisaro estas enarmeatigata por servo dum ses monatoj. De ĉi tiu tago. Konsternitan kaj malĝojigitan patron oni sidigis en iu ĉambro kaj ordonis ke li skribu respondojn en demandaro.
Baldaŭ en la ĉambro aperiĝis iu homo vestita je civila vesto. Li sidiĝis apud la patro Anastasij, montris al li la identigan karton de la oficiro de la KGB kaj tuje komencis persvadi ke la patro komencu kunlabori kun KGB kaj, se la patro konsentos, lia estonta kaj longa veturo al la armeaj kampadejoj estos nuligita.La intenco de la oficiro estis simpla-la homo, konsternita pere de sciigo ke li estas elŝirata el la kutima ĉirkaŭaĵo por longa tempo, kutime iĝas pli konsentema.
Dum pli ol tri horoj la patro Anastasij laŭeble forte kontraŭstaradis ĉiujn admonojn kaj minacojn. La interparolo povus daŭri plu sed subite en la koridoro ekaŭdiĝis krioj, ies rezolutaj paŝoj kaj en la ĉambron sen frapo perforte eniris la estro de la Pskova-Peĉero monaĥejo arkimandrito Gavriil. Grandega, vestita je luksa greka froko, havanta grandegan nigran barbon, kun monaĥejestra apogbastono, li estis en stato de furiozo. La oficiro provis leviĝi sed la monaĥejestro tiom terurigante graŭlegis je li ke la oficiro senmoviĝis pro la teruro. Kaptinte la patron Anastasij-on je la malantaŭa parto de la kolumo kvazaŭ iun pupon la monaĥejestro eltiris lin el la armea komisariato. Kaj tirante lin la patro monaĥejestro minacis al ĉiuj kiujn li trafadis je sia vojo per la plej teruraj minacoj.

Kiel la monaĥejestro eksciis ke lia monaĥeja ekonomo troviĝas en la komisariato estas nesciate ĝis nun. Spite al tio ke post la okazintaĵo sekvis tiom serioza skandalo ke la patro monaĥejestro devis veturi Moskvon por ke aranĝi ĝin la patro Anastasij ne estis sendita en la armeo kaj la KGB-anoj ne plu lin maltrankviligis.
La patron Gavriil-on same kiel lian antaŭulon la Grandan Monaĥejestron patron Alipij-on la Pskovaj kaj la regionaj Peĉeraj aŭtoritatoj estimis.
Tia afero estis unika dum la soveta epoko. La arkimandrito Gavriil kondukis sin rilate al la aŭtoritatoj certe ne provoke sed en iuj specialaj okazoj ne tre ceremonie. Li aranĝis ke en la tuta monaĥejo nur li iĝis responsebla por la lojala rilato al la soveta reĝimo. Kaj li ne permesis eĉ provojn ke la KGB kontaktu iun alian en la monaĥejo. Kiel li kapablis protekti la frataron-estas nur lia afero. Eĉ nun, post multaj da jaroj, ni estas dankemaj al li pro tio.
Ni, novicoj, timis la patron monaĥejestron eĉ pli ol la morton. Kaj ankaŭ ni kondamnadis lin laŭ peka afero... Kaj ni ege miris pro tio kiom ege bonkore rilatis al li la starcoj.
Al la patro Ioann (Krestjankin) ĉiujare alveturadis de ĉiuj randoj de la lando pli kaj pli multe da homoj. Iafoje ili loĝis en Peĉeri dum kelkaj tagoj atendante kiam la starco povos akcepti ilin. La atendovico al la patro staris apud la fratara konstruaĵo de la frua mateno ĝis la malfrua vespero. La fakto ne povis ne maltrankviligi la KGB-on. Eble oni ege opresis la patron monaĥejestron.
Iafoje al la pace staranta apud la fratara konstruaĵo amaso de la pilgrimantoj alflugis la patro Gavriil. Li kriegis je la malfeliĉaj kaj timigitaj homoj kaj kiel milvo dispelis ilin ĉiujn. Kaj aldone li ordonis ke ĉarpentisto tabulfermu la pordon de la ĉambro en kiu la patro Ioann akceptadis la pilgrimantojn.
Dum kelkaj tagoj en Peĉori ĉiuj paroladis pri tio ke «la monaĥejestro kune kun la aŭtoritatoj ne permesas ke homoj de Dio iru al la starcoj». Nur la patro Ioann (kiu mem ricevis la egan parton de la monaĥejestra kolero) estis senzorga kaj voĉe tronkviligadis nin dirante- «Tio ne gravas. Mi faras mian devon, kaj la patro monaĥejestro faras sian».
Kaj vere-evidentiĝis ke post tri tagoj la sama monaĥo kiu tabulfermis la pordon aliris kun sia ilujo al la tabulfermita pordo, akurate eltiris la najlojn kaj la patro Ioann daŭris akceptadon de la homoj kvazaŭ nenio okazis.

Oni povas rememore verŝajne la plej malgajan okazintaĵon en la monaĥejo kiun mi mem memoras kiam la monaĥejon forlasis samtempe dek monaĥoj. Ili skribis al la patriarko leteron en kiu eksplikis ke ili forlasis la monaĥejon je protesto pri la maldelikata kaj despota regado de la monaĥejestro kaj postulis senprokraste forigi la arkimandriton Gavriil-on el la monaĥejo. Ĉiuj tiuj monaĥoj plejparte estis bonegaj junaj homoj. Ili ekloĝiĝis en domoj de paroĥanoj kaj komencis atendi respondon je ilia letero.
Por la patro monaĥejestro foriro de la fratoj iĝis la reala ŝoko. Verŝajne li komprenis ke li troigis je sia aŭtoritata kaj severa regado. Ĉu li tion komprenis aŭ ne sed tamen li iris en Peĉeri por ke trovi la monaĥojn. Post malfacila serĉado li trovis ilin. Li petis ke ili pardonu lin. Sed la monaĥoj ne ŝanĝis sian decidon. Ilia unusola postulo estis la forigo de la monaĥejestro.
Baldaŭ en la Peĉeri alveturis la altpostenula komisiono el la Patriarkejo kun ordono depostenigi la patron Gavriil-on. La plenaĝa Pskova mastro mitropolito Ioann okazigis la monaĥejan koncilion. La tuta frataro kunveniĝis en la manĝejo kaj la ĉefepiskopo, alveturinta el Moskvo, metis demandon pri rilato al la monaĥejestro. Iĝis malfacila silentado. Poste la trezoristo arkimandrito Nafanail la unua petis permeson paroli. Li voĉlegis skribitan de li apelacion al la Patriarko en kiu li petis ne senpostenigi la monaĥejestron. La Moskva ĉefepiskopo miris sed demandis ĉu iu alia volas subskribi la apelacion? Denove iĝis la silento. Subite de sia loko leviĝis la plej estimata en la monaĥejo starco-patro Serafim. «Kie mi subskribu?»-kiel kutime mallonge demandis li.
Li aliris kaj subskribis. Post li ekiris la spiritaj patroj kaj monaĥoj. Kelkaj monaĥoj ne subskribis.
La historio pri tiel nomata «dekopo»-la foririntaj fratoj-ankoraŭ dum longa tenpo estis maldolĉe rememorata en la monaĥejo, precipe en la komenco kiam dum manĝotempo je la tablo vidiĝis neokupitaj seĝoj.
Post multe da jaroj unu membro el ĉi tiu dekopo kiu mem iĝis la monaĥejestro de la Gerasimo-Boldinskij monaĥejo adresante al sia ne ĉiam diligenta frataro diradis tiele (la monologo estis aperigita en unu ortodoksa gazeto)- «Vi ne havas la patron Gavriil-on kiel vian monaĥejestron! Mi deziras ke li estu via monaĥejestro dum unu monato! Tiam vi ekscius kio estas monaĥejo! La patro Gavriil estis malavara homo, li ŝatis donaci donacojn kaj akcepti gastojn sed lia karaktero estis severega. Kaj aldone-la patro Gavriil estis ege religia persono, mi memoras kiel li preĝis-liaj diservoj ĉiam estis solenaj, riĉaj kaj longdaŭraj. Sed lia karektero certe ne estis bona. Sed mi opinias ke se mi istus en lia posteno mi agus same kiel li. Ĉar oni ne povis agi alimaniere tiam.»

Ĉu oni povis agi alimaniere aŭ ne povis estas aparta afero. Laŭ eldiro de unu mia konatulo-kuracisto «la karaktero ne povas esti elkuracita». Kaj post relativa trankvilo kiu komencis en la monaĥejo post foriro de la dekopo al ĉiuj en la monaĥejo estis evidente ke la monaĥejestro neniom ŝnĝiĝis.
Por la patro Gavriil kiu elektis la monaĥan vivon en la aĝo de 16 jaroj la kirko kaj la eklezio entute estis la vera gepatro domo. Kaj li tute nature konsciadis sin en la monaĥejo kiel absoluta mastro kaj ĉiopova reganto starigita de la Dipatrino, la protektanto de la monaĥejo. Li tre specife sed vive sentis respondecon antaŭ Dio por la monaĥejo kaj la frataro konfidita al li. Kaj tio kion la aliaj pensas pri li lin tute ne interesis. Dum 13 jaroj de sia estreco li neniam prenis nek ferion nek ripoztagon kaj strikte kontrolis ĉiujn. Tamen multaj en la Peĉeri rememoradas ke post tiu lia severeco kaj krudeco kaŝis helpema koro. La patro Gavriil, kiel evidentiĝis poste, kaŝe helpadis al multaj homoj, sen troigo oni povas diri ke li helpadis al centopoj de la Peĉeranoj. Nun ni, tiam la novicoj, komprenas ke li ĝuste ne havis nek tempon nek deziron kruele ĉikani al ni kion li, kiel ni opiniis, estis faranta. Patro Gavriil ne toleris malakuratecon kaj eĉ pli li ne toleris senrespondecon kaj maldiligentecon pri Diaj aferoj. Tamen verdire lia karaktero ne estis bona.

Kiam mi estis lernanta la specialecon de tio kiel oni devas prizorgi bovinojn kaj bovidojn kaj kiam mi estis pliboniganta mian kapablon de formeto de sterko min vokis unu estrarulo kaj sciigis ke komence de morgaŭ mi iĝas ankaŭ subdiakono de la monaĥejestro arkimandrito Gavriil.
Tio estis tiom neatendite same kiel tondro je la sennuba ĉielo. En la monaĥejo oni opiniis ke estado de subdiakono de la patro Gavriil estas la plej malfacila novica laboro. Kvankam la devoj de la subdiakono estas simplaj-la subdiakono devas dum diservoj helpi al la monaĥejestro vestiĝi en la pastraj vestoj, teni antaŭ li preĝlibron kaj doni al li lian monaĥejestran apogbastonon. Sed sciante la minacan karakteron de la patro Gavriil ĉiuj ege kompatis min. La patro Ioann preparadis min por la unua diservo kvazaŭ por milito. Vere ĉiu mia la plej malgranda erareto estis rimarkataj de la patro Gavriil.
Do, post la nokta laboro mi devis ordigi sin ĝis liturgio kaj iri por noviclaboro en la altarejo. Sed spite al ĉiuj miaj penoj forlavi sin en duŝo mi ne kapablis tute forigi odoron de la sterko.
«Georgij, pro kia kialo vi denove odoras je tiu sterko?»- tiele ĉiufoje sulkogrimaciĝis la monaĥejestro kvazaŭ ne sciante ke ĝuste pro lia beno mi dum tuta nokto forprenadis sterkon de tridek bovinoj, bovo kaj dek bovidoj.
Li speciale havigis en la altarejo flakonon de franca parfumo kaj ĉiufoje abunde asperigadis min per ĝi antaŭ ol mi komencis plenumi miajn devojn.
Do mi alvenadis por subdiakona laboro eligante nur agrikulturajn odorojn kaj revenadis bovinejon post diservo eligante delikatajn francajn bonodorojn-por ega malkontento de la bovinojn.
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::*
En unu antikva monaĥa libro troviĝas rakonto. Iafoje starco prenis sekiĝintan arbon kaj enpikis ĝin en la teron sur monto kaj ordonis al Ioann ke li akvumu la arbon ĉiutage per unu sitelo de akvo ĝis kiam la arbo donos fruktojn. La akvo troviĝis ege malproksime de ili. Por ke alporti sitelon kun akvo oni devis iri matene por ke reveni vespere. Al la fino de la tria jaro la arbo reviviĝis kaj donis fruktojn. La starco prenis la frukton, alportis in en kirkon al la frataro kaj diris- «Aliru kaj gustumu la fukton de la obeado.»

Ĉi tiu historio okazis antaŭ mil kvin cent jaroj en Egiptio en egiptia monaĥejo dum la unua kaj granda kristana monaĥeco. Sed ankaŭ poste ĝis la nuna tempo okazis multnombraj ekzemploj de la sincera obeado. Sed nun se la spiritaj patroj demandos la plenan obeadon tio okazos nur je eksterordinaraj okazoj. Kaj ne pro tio ke la starcoj malmultiĝis sed pro tio ke malmultiĝis la veraj obeantoj.
Verdire la vera, ne ŝajniga, starco estos konsilanta, persvadanta, eĉ insistanta sed li neniam provos subpremi volon de kristano. Kaj de la pastro kiu postulas senkondiĉan obeadon je ĉio oni devas forkuri kvazaŭ for de demono.
En la Eklezio oni distingas obeadon al starcoj kaj spiritaj patroj ( se ili estas la veraj starcoj kaj spiritaj patroj) kaj disciplinan, administran obeadon al la ekleziaj estraruloj. Mi memoras ke je iuj okazoj patro Ioann kaj aliaj starcoj sendis nin al la monaĥejestro por ke ricevi respondojn por la demandoj dirante ke tra li Dio malkovros Sian Volon.

Sed ĉu ekzistas la limoj de la obeado? Kiel diris la patro Ioann oni devas plenumi ordonojn de la eklezia estraro ĉiam, eĉ tiam kiam ordono, ekzemple, de iu monaĥejestro ŝajnas stranga, nelogika kaj eĉ danĝera por vivo. En la mondo ekzistas nur unu okazo kiam la obeanto ne nur povas kaj devas malobei la ordonon-se la ordono kontaŭas la Evangeliajn preceptojn. Tiele diris la patro Ioann. Sed tielajn okazojn mi, dank' al Dio, mi neniam trafis je mia viva vojo.
Sed en ĉio alia-la obeado ĝis la morto. Tiaj okazoj estis.
La Peĉeri estis mirinde klara kaj komforta urbeto kun specifa vivmaniero kiu formiĝis dum centjaroj ĉirkaŭ la antikva monaĥejo. Ĉi tie je feliĉa maniero kombiniĝis la ortodoksa kulturo de la eklezia Ruslando kaj la mastruma ordo de la najbara Estonio. Krom tio ke en la Peĉeri (malsame kiel en la aliaj ruslandaj urboj) estis tre akurate kaj bele, en la urbo eĉ dum la 1980-j jaroj junuloj, kiuj kunveniĝadis ĉe benketoj vesper, stariĝadis kiam ilin preteriradis iu plenaĝa homo. La plejparto de la peĉeranoj estis kredantoj. Oni ne aŭdis insultajn vortojn je la sratoj. La pordojn oni ŝlosis, kiel kutime, apogante ilin per bastonoj, kaj se oni uzis ŝlosilojn tiam oni senkaŝe metis la ŝlosilojn sub ĉepordan skraptapiŝon.
Verŝajne por iu el la landestroj ĉio tio ŝajnis nenormala afero. Por ke «korekti» ĉi tiun situacion oni decidis lokigi en ĉi tiu rezerveja angulo «la kemiistojn». Tiele oni tiam nomis krimulojn kiuj post malliberejo devis daŭri kelkajn jarojn en specialaj setlejoj.
Tiuj «novloĝantoj» senprokraste enigis siajn morojn en la vivmaniero de la urbeto. Komenciĝis batiĝoj iafoje kun uzo de tranĉiloj, uzo de insultvortoj kaj antaŭe nesciata ĉi tie ŝtelado.

La situacio tiom malboniĝis ke krimulaj bandoj komencis vagi ĉirkaŭ la monaĥejo rabante pilgrimantojn.
Iafoje kelkaj krimuloj aliris al la monaĥejo, ĝuste al la Sankta pordego kaj metinte tranĉilon al kolo de pordogardisto patro Avvakum ili postulis ke li portu cent rublojn sekvatage. La patro Avvakum plenforte kuris al la monaĥejestro. «Faru al mi kion vi volas, patro monaĥejestro, sed mi ne plu iros deĵori tien!»-kriegis la maljunulo. La patro Gavriil nur malĝoje igardis lin kaj etendis siajn manojn al la ĉielo- «Kia plago por mi! Ĝis kiaj tagoj mi ĝisvivis? Monaĥo povas morti dum la sankta obeado kaj rifuzas fari tion! Tiu kiu mortas dum la sankta obeado tuje suprenleviĝas al la Ĉiela Regno! Ĝis kio mi ĝisvivis...»
Ĉi tiuj vortoj trapikis la patron Avvakum-on kiel fulmo. «Pardonu min, patro monaĥejestro!»-ekkriis li- «Mi ĉion komprenis. Pro la sankta obeado mi... Benu min.»
Kaj ricevinte de la patro Gavriil la benon li decideme ekpaŝis al la Sankta pordego-morti.
Kiam ni demandis kio okazus se oni la patron Avvakum-on vere tranĉmortigus la patro Gavriil trankvile respondis- «Ni servus la funebran diservon pri li». Dank' al Dio tio ne okazis.
Kvankam, kiel iĝis sciate, la patro Gavriil plenumis ĉion por ke la patro Avvakum restu viva kaj sana la maljunulo, certe, ne perdis sian rekompencon. Kiel diradis la sanktaj patroj la Sinjoro akceptas ne nur niajn agojn sed ankaŭ la sincerajn intencojn kaj decidemon.