Toeko:Mi plene konsentas kun personoj kiuj demandis pri stranga "na". Ĝi ne ekzistas en Esperanto. Elpensis ĝin homoj kiuj neniamaniere scipovas kompreni uzon de akuzativo.En kazoj kiuj estis donitaj en supra rakonto - ili estas tute malbezonaj. La teksto estus plene korekta sen tiuj "na"-oj.
Cetere, amiko, troviĝas tie kelkaj tajperaroj kaj....momenton, mi reserĉos..."je eksterordinaraj oKazoj"... Kelkaj aliaj troviĝas ankau Relegu, ankorau relegu

Pri tiuj "na" mi havas alian opinion sed pro estimo al la legantoj mi ĉesis uzi "na-on". Koncerne tajperaroj-mi ja petas mian tradukaĵon kontroli pro tio ke mi ne havas tempon relegi ĝin, do bonvolu indiki kie troviĝas la tajperaroj, mi ilin korektos.

Mi prenadis ĝin en la Peĉeri porke surfilmigi neeviteble forirantan en la pasinto vivon de la monaĥejo kaj nepre la starcojn. Post multaj da jaroj el filmitaj tiam materialoj stis farita filmo pri la Pskova-Peĉera monaĥejo.
Sed iafoje (ĉu iu aludis al la monaĥejestro aŭ li mem elpensis tion) la arkimandrito Gavriil decidis ke mi, laŭ ordono de la patriarko, elserĉadas difektojn de ĉiuj specoj en la monaĥejo kaj donadas la filmigitan materialon al la patriarko. Por mi estis ege ofendiĝe aŭdi pri tio kaj spite al ĉiuj miaj penoj konvinki la monaĥejestron ke nenion tian mi faradas miaj alveturoj en la monaĥejo poiome iĝis grava problemo eĉ se mi nur volis viziti patron Ioann-on. Tiam mi rememoris ĉiujn rakontojn pri kruela karaktero de la monaĥejestro kaj plendojn pri lia suspektemo.
Miaj ofendoj kaj malbonaj pensoj ne kontribuis al aranĝado de niaj rilatoj. Post nelonge li estis igita episkopo je Malproksima Oriento sed tio nenion ŝanĝis. Niaj rilataj tiom malboniĝis ke ni apenaŭ salutis unu la alian renkontiĝante je diservoj en Moskvo kaj tion mi rememoradas kun honto. Kiu estis mi kaj kiu estis li-la episkopo de la Krista Eklezio?
Tri jaroj pasis. Mi senprobleme alveturadis la monaĥejon je aliaj monaĥejestroj.

Kaj en la vivo de episkopo Gavriil okazis ŝanĝoj. Pastroj de la Malproksima Oriento estis tute ne tiaj kiel estis pastrode la Peĉeri. Pri senkondiĉa obeado al kiu alkutimiĝis patro Gavriil oni ne povis paroli certe. Kaj finfine iafoje en kirko unu pastro iniciatis sufiĉe akralangan disputon kun patro Gavriil. Laŭ sia kutimo patro Gavriil severe ĉesigis lin. En la Peĉeri tio estis kutima afero. Sed ĉi tie la pastro furioziĝis kaj kun insultemaj vortoj preninte unu diservan aĵon-akran lanceton-li atakis sian episkopon. Oni devas koni la patron Gavriil-on: li, kiel mi imagas, estis ege surprizigita sed ne ektimis. Kaptinte kolumon de la aroga pastro li eltrenis lin el la kirko kaj ĵetis lin malsupren laŭ la ŝtuparo.
La pastro skribis plendon je la patriarkejo kaj eĉ iris al sekularaj aŭtoritatoj. Denove estis okazigita patriarkeja juĝa komisiono kaj ĉifoje ĝia rezulto estis severa juĝa verdikto. La patro Gavriil estis senpostenigita kaj oni malpermesis al li servi kiel pastro dum 3 jaroj.

Oni juĝis lin en Moskvo. Je tia tago mi, ne sciante la decidon de la juĝo, alveturis hotelon en kiu tiam loĝis la patro Gavriil. Li ja estis mia la unua monaĥejestro kiu akceptis min en la monaĥejo kaj mi malbonfartis pro la supozo ke ĉiuj povus forlasi lin dum ĉi tiu malĝoja momento kulpan aŭ senkulpan. Mi rememoris tion bonan kion li faris por mi kaj mi decidis subteni lin ankoraŭ ne sciante kiel fari tion.
Mi trovis lian ĉambron en la hotelo kaj prepariĝis frapeti la pordon sed subite ekaŭdis en la ĉambro insulmanieran interparoladon. Mi preskaŭ decidis forkuri sed la pordo brue malfermiĝis kaj el la ĉambro foriris du homoj ege malkontentaj. Post ili sekvis la patro Gavriil diranta- “Iru for de ĉi tie, malpiuloj, alie mi ĵetos vin laŭ ŝtuparo!”
“Jen komenciĝas!”- ekpensis mi- “Verŝajne li en la Malproksima Oriento alkutimiĝis ĵeti homojn laŭ ŝtuparoj, eble li ankaŭ ĵetos min.”
‘Kaj kion vi faras ĉi tie?”- minace demandis la patro ekvidinte min.
“Mi lairis vin viziti”-timinte balbutis mi. La patro severe esplorrigardis min de piedoj ĝis kapo kaj mallume diris preterlasante min en la ĉambro-“Nu, eniru.”
Ni sidis ĝis la vespero. La patro Gavriil mendis en la ĉambron botelon de konjako kaj iujn manĝaĵojn. Ni rememoradis la Peĉeri, la patro rakontis kiel li konstruis novajn kirkojn en sia malproksima eparkio. Li rakontis ke tiuj du homoj, antaŭ nelonge tiom nerespekte forigitaj el la ĉambro, estis anoj de iu alternativa “eklezio” kaj ili nomis sin “katakombanoj”. Eksciinte ke la episkopo Gavriil estas senpostenigita ili aliris al la kondamnita kaj ofendita episkopo proponante ke li aligu sin al ilia “eklezio”. Sed la patro Gavriil respondis al ili- “Ne, en nia eklezio mi baptiĝis, en ĝi mi iĝis monaĥo, pastro, episkopo. Eble mi iĝis malbona episkopo se la eklezio malpermesis ke mi servu kiel pastro. Sed en ĉi tiu eklezio mi naskiĝis kaj en ĉi tiu eklezio mi mortos! Tial…” Poste sekvis tiu kolera parolo pri la malpiuloj kaj pri ĵeto laŭ ŝtuparo kies nevola atestanto mi estis.
La patro Gavriil forveturis en la urbo Habarovsk. Ni malofte skribis leterojn unu al la alia. En la leteroj li malkovriĝis al mi kiel tute nekutima homo. Unu el la leteroj komenciĝis per vortoj el la Psalmaro per kiuj la caro David dankeme parolis al Dio dum tempo de la plej malfacila elprovo de sia vivo- “Bono estas por mi ĉar Vi humiligis min…” Tio estis surpriza letero. Sed ŝajnas al mi ke mi, pro vantaĵoj kaj farendaĵoj de la vivo, ne respondis ĝin.
Post tri jaroj oni permesis al la patro servi kiel pastro kaj sendis lin kiel episkopo en la urbo Blagoveŝĉensk.
Tiam mi jam servis en la Sretenskij monaĥejo. Alveturante Moskvon laŭ laboraferoj li gastumis en nia monaĥejo kaj tio ĝojigis min kaj la fratojn.

Unufoje la patro Gavriil veturis en la Peĉeri. Onidire je lia diservo aliris multe da homoj. Kiel kutime ĉiuj pasintaj ofendoj estis forgesitaj. Iuj monaĥoj kaj paroĥanoj ploris alirante al la patro por beno kiu mem estis kortuŝita. Li plu ne alveturis en la Peĉeri.
En nia Sretenskij monaĥejo komencis gastumi pastroj el la Blagoveŝĉenska eparkio. Iafoje mi ne kapablis sin teni kaj demandis unu el ili kia estas ilia ĉefepiskopo? Ĉu bonkora aŭ minaca? La pastro respondis- “Li estas bonkora. Sed tiom minaca…” Poste sekvis rakontoj el kiuj mi konkludis ke la karaktero vere ne povas esti elkuracita.
Post multe da jaroj mi akompanis la Patriarkon Kirill-on dum lia veturo al la Malproksima Oriento. En urbo Juĵnosaĥalinsk je la diservo de la patriarko alveturis ankaŭ la patro Gavriil. Li jam estis sepdekjaraĝa. Kiam mi estis en la Peĉera monaĥejo li estis iom pli ol kvardekjaraĝa. Post la patriarkaj diservoj kaj oficialaj renkontiĝoj nu kunveniĝis je malgranda kompanio. Ĉeestis kelkaj pastroj kaj unu juna episkopo. Ĉeestis ankaŭ la patro Gavriil.
La etoso ĉe la tablo iĝis varma kaj frata. Rememorante la pasinton mi aŭdacis demandi lin pri tio kiel li vivis kiam li estis malpermesita servi kiel pastro. Ĉiuj, inkluzive la junan episkopon, kun intereso atendis kion rakontos la patro Gavriil. Ĉiu ja komprenas ke la vivo malfacilas kaj je ĉiu povas okazi diversaj aferoj, bonaj kaj malbonaj. Laŭ proverbo neniu povas diri ke li ne iĝos malriĉa aŭ ne okaziĝos en malliberejo. La patro Gavriil ne evitis respondon kaj rakontis ĉion en simpla kej vera maniero.
Post la decido de la Sinodo pri lia malpermeso li revenis Habarovsk. Dum kelkaj monatoj lia mono elĉerpiĝis kaj li decidis aranĝi sin en sia eksa eparkio kiel sakristiano aŭ gardisto. Sed la nova eparkia episkopo malpermesis ke la pastroj dungu la eksan episkopon por laboro kaj eĉ malpermesis ke oni enlasu lin en altarejoj. Dum ĉiuj jaroj de la malpermeso la patro Gavriil alproksimiĝadis la Sanktan Komunion same kiel liaj paroĥanoj stariĝante en la atendovicon al la Kaliko. Faldinte krucmaniere la brakojn lid iris al la pastro sian nomon- “episkopo Gavriil” kaj prenis la Sanktan Komunion. Dum tiuj jaroj por li estis tre gravaj amo kaj subtno de liaj paroĥanoj, kaj ankaŭ leteroj kiujn li ricevadis de tiuj kiuj konis lin antaŭe kaj, antaŭ ol ĉio, de la arkimandrito Ioann (Krest’jankin).
La laboron li trovis ankaŭ ĉe siaj eksaj paroĥanoj-de printempo ĝis la malfrua aŭtuno li sarkis kaj gardis iliajn legomĝardenojn troviĝantajn sur iu insulo en rivero Amur, proksime al Habarovsk.Kaj vintre li vivis je mono lukrita dum somero.

Poste mi demandis- “Patro, vi travivis mirindan kaj interesan vivon. Vi estis juna novice en Odessa monaĥejo kiam tie loĝis la granda starco asketa pastromonaĥo Kukŝa. Vi loĝis en la Sankta Tero (Jerusalemo), laboris kiel sekretario de la Rusa Misio en Jerusalemo. Dum multaj jaroj ve estis estro de la Pskova-Peĉera monaĥejo kaj ĉiutage komunikiĝis kun starcoj kies nomojn estas tro longe kalkuli. Poste vi konstruadis la Malproksimorientan eparkion. Nun vi estas episkopo en Blagoveŝĉensk. Kia tempo por vi estis la plej feliĉa?” La patro Gavriil enpensiĝis kaj finfine respondis-“La plej feliĉaj estis jaroj kiam mi vivis en malpermeso servi kiel pastro. Dio estis la plej proksima al mi tiam ol dum aliaj jaroj. Vi eble surpriziĝos sed kredu al mi, tio estas la vero. Certe kiam oni revenigis min al la pastroservo kaj sendis en Blagoveŝĉensk tio estis por mi tre ĝoje kaj agrable. Sed tia preĝo kaj ĉefe tia proksimeco de Kristo kiujn mi spertadis en tiuj miaj legomĝardenoj ne povas esti komparitaj kun io alia. Tio ja estis la plej bona parto de mia vivo.” Poste li dum nelonge estis silenta kaj diris- “Fratoj! Ne timu Dian punon! Ĉer Li punas vin ne kiel krimulojn sed kiel Siajn infanojn.”
Plue li nenion aldonis. Sed verŝajne ne nur mi sed ankaŭ ĉiuj aliaj junaj kaj ne tre junaj pastroj sidantaj ĉe tiu tablo memorfiksis tiujn liajn vortojn dum la tutaj niaj vivoj.

La Granda Monaĥejestro
Rakontante pri si la granda monaĥejestro de la Pskova-Peĉera monaĥejo patro Alipij plenvoĉe deklaris-“Mi estas la soveta arkimandrito!” Kaj volonte konfirmadis la deklaritajn vortojn per vorto kaj ago.
En la komenco de la 1960-j jaroj serĉante pretekstojn fermi la monaĥejon en la monaĥejo alveturis membroj de la provinca komisiono. Paŝante laŭ la monaĥejo ili ekvidis pilgrimantojn kiuj laboris en florbedoj kaj legombedoj.
“Je kiu pravo ĉi tiuj homoj laboras ĉi tie?”-ili tuje demandis la patron Alipij-on. “La popolo-mastro laboras sur sia tero!”-respondis la soveta arkimandrito. Neniuj aliaj demandoj sekvis.
Alifoje el Pskovo kun la samaj celoj estis sendita la alia, ĉifoje jam financa, komisiono de la popola kontrolo. La patro Alipij demandis la alveturintojn kiu rajtigis ilin. “Ni estas la reprezentantoj de la financa organizaĵo kiu…”-komencis rspondi la alvenintoj. La patro Alipij interrompis ilin- “Mi havas nur unusolan estron-la Pskovan episkopon Ioann-on. Iru al li por la permeso. Sen lia permeso mi ne permesos ke vi vidu la financajn dokumentojn!”
La alvenintaj kontrolistoj foriris kaj post kelkaj horoj al patro Alipij telefonis la episkopo Ioann kaj per pardonpeta voĉo petis ke li allasu la kontrolistojn al la dokumentoj.

“La telefonvokon al dokumentoj oni ne kapablas apliki, mastro, sendu al mi telegramon.”-petis la patro Alipij.
Baldaŭ aliris la telegramo kun la episkopa beno ke la kontrolistoj povu trarigardi la dokumentojn. Kiam la popolaj kontrolistoj denove aperiĝis antaŭ la patro Alipij tiu, tenante en la manoj la telegramon, demandis ilin- “Ĉu vi ĉiuj estas komunistoj?” “Jes, plejparte ni estas komunistoj”-respondis ili. “Kaj vi prenis la benon de la episkopo-la Pskova mastro? Jen mi sendos ĉi tiun telegramon al la provinca komitato de la partio…”-diris patro Alipij.
Ĉi tie la financa kontrolo de la monaĥejo estis ĉesita.
Ivan Miĥajloviĉ Voronov-tie nomiĝis patro alipij ĝis sia monaĥiĝo-kvar jarojn batalis je frontoj de la Dua Tutmonda Milito (la Granda Patruja Milito) kaj trairis de Moskvo ĝis Berlino. Kaj poste dum 13 jaroj li defendadis la Pskova-Peĉeran monaĥejon kontraŭ la ŝtato defendante kiun li iam verŝis sian sangon.
Dum ambaŭ militoj li devis batali ĝis la morto. Tiama la unua sekretario de la centrala komitato de la komunista partio Nikita Hruŝĉev nepre deziris grandan venkon per ĉiuj metodoj. Ne malplia venko kiun akiris lia granda antaŭulo (Stalin)al kies gloro li turmente enviis. Por sia estonta triumfo Hruŝĉev elektis la miljaraĝan Rusan Ortodoksan Eklezion kaj deklarante al ĝi militon li solene antaŭ la tuta mondo promesis ke li laŭ televido montros la lastan rusan pastron.
Baldaŭ post tio estis eksplodigitaj, fermitaj, rekonstruitaj je konservejoj kaj metiejoj kaj traktorejoj miloj da ĉefpreĝejoj kaj kirkoj. Estis aboliciita la plej granda parto de la superaj ekleziaj lernejoj. Preskaŭ ĉiuj monaĥejeoj estis fermitaj. Multe da pastroj estis enmalliberujigitaj. En teritorio de Rusujo lasiĝis funkciantaj nur du monaĥejoj-Troice Sergieva monaĥejo kiun la aŭtoritatoj devis konservi kiel rezervejon por montrado al la alilandanoj kaj provinca Pskova Peĉera monaĥejo. Ĉi tie kontraŭ la fortega ateisma ŝtato stariĝis la granda monaĥejestro. Kaj li, interalie, venkis!
Dum tiuj jaroj la tuta Rusa Ortodoksa Eklezio observis tiun malegalan kontraŭstaradon. La novaĵoj el Peĉeri estis disvastigataj voĉe de homo al homo kaj poste la atestantoj kaj partoprenantoj de tiuj okazintaĵoj skribis siajn atestojn.

Jen kelkaj kronikoj de tiuj jam antaŭ dlongaj bataloj.
Iafoje je vintra vespero en la kabineto de la patro Alipij eniris kelkaj homoj vestitaj je civilaj vestoj kaj enmanigis al li oficialan dekreton-“La Pskova Peĉera monaĥejo estas deklarita kiel fermita.” La monaĥejestro devis sciigi pri tio la frataron. Traleginte la dokumenton patro Alipij dum ĉeesto de postenuloj ĵetis ĝin en varmege brulanta kameno. Al la konsternitaj postenuloj li trankvile klarigis-“Mi volonte martirmortos sd ne fermos la monaĥejon.”
Intralie la bruligita dokumento stis la dekreto de la ŝtata registaro kaj ĝi havis subskribon de la ŝtŝtestro Hruŝĉev. Ĉi tiun historion priskribis ŝia atestanto-fidela disĉiplo de la Granda Monaĥejestro arkimandrito Nafanail.
Mi mem ne vidis la patron Alipij-on vivantan. Sed rakonti pri la Pskova Peĉera monaĥejo sen mencio pri li estas neeble.
Mi estas feliĉa ĉar mi trovis multajn monaĥojn kiuj vivis dum estrado de la Granda Monaĥejestro. Kaj ankaŭ mi trovis famajn pentristojn, sciencistojn, skribistojn, restaŭristojn el Moskvo, Leningrado, Rigo kiuj kunveniĝadis dum tiaj jaroj en lia gastama domo. Por ili li por ĉiam lasiĝis kiel ekzemplo de kuraĝa spirita monaĥo-batalanto, idealo de postulema kaj amanta patro.
Spite al pragmateco kaj speciale substrekitan emon por mondaj aferoj de la patro Alipij, lia praktika lerteco, bonega kaj eĉ drasta spriteco, surpriza inĝenieco multaj liaj samtempuloj (inkluzive monaĥoj de ege alta fervora vivo) opiniis ke li estas simila al sanktuloj.
Arkimandrito Serafim, posedanta en la monaĥejo la senkondiĉan aŭtoritaton, jam post morto de la patro Alipij sincere miris kiam iuj monaĥoj revis pri pilgrimado al lokoj de gloraĵoj de grandaj sanktuloj. “Kial oni devas veturi malproksimen?”-li miradis-“Iru en kavernoj, tie troviĝas sanktrestaĵo de la patro Alipij.”
Al Dio ne plaĉas timuloj. Ĉi tiun spiritan leĝon iafoje malkovris al mi patro Rafail. Kaj lin, siavice, sciigis pri tio patro Alipij. Dum iu el siaj predikoj li diris-“Mi estis atestanto kiel iun dum milito timante morton pro malsato prenadis dorsosakojn plenajn de pano por ke plilongigi siajn vivojn anstataŭ ol batali kontraŭ la malamikoj. Kaj tiuj homoj pereadis kune kun sia pano kaj ne vidis multajn tagojn. Kaj tiuj kiuj demetis siajn uniformajn ĉemizojn kaj batalis malamikojn lasiĝis vivaj.”
Kiam oni alvenis por ke forpreni ŝlosilojn de kavernaj ŝlosiloj la patro Alipij ordonis al sia ĉelano-“Patro Kornilij, alportu hakilon, ni estos dehakantaj la kapojn!” La ŝtatfunkciuloj forkuris verŝajne pnsante-“ Kiu scias kiajn pensojn troviĝas en la kapoj de tiuj “fanatikuloj kaj obskurantoj?””
Kaj la patro Alipij sciis ke li donas tiajn ordonojn ne vane. Iafoje kiam oni vicfoje aliris por ke fermi la monaĥejon la patro Alipij sentime deklaris-“La duono de mia frataro estas eksaj militistoj. Rigardu la monaĥejon-kia bona pozicio! Tankoj ne kapablas alproksimiĝi. Vi povos venki nin nur el ĉielo. Sed kiam la unua aviadilo aperos super la mo...

Sed kiam la unua aviadilo aperos super la monaĥejo la tuta mondo ekscios pri tio post kelkaj minutoj laŭ la “Voĉo de Ameriko.” Do decidu mem!”
Mi ne povas diri kiuj bataliloj troviĝis en la monaĥejo. Verŝajne tio estis milita ruzaĵo de la Granda Monaĥejestro, lia vica minaca ŝerco. Sed, onidire, en ĉiu ŝerco troviĝas ero de la vero. Dum tiuj jaroj la frataro de la monaĥejo, sendube, estis intersa intermiksaĵo. Unu parto de la monaĥoj estis ordenitaj veteranoj de la Dua Tutmonda Milito, la dua parto spertis la Stalinaj malliberejoj, tria parto de monaĥoj spertis ambaŭ-la unuan kaj la duan.